“บรื๋อ...ข้าขนลุกไปหมดแล้ว ไม่นึกว่าชาตินี้จะได้ยินเสียงหัวเราะของท่านอ๋อง” เย่วเทียนลูบแขนตัวเอง หลายปีที่ติดตามท่านอ๋องอย่างมากที่เห็นก็แค่ยกยิ้มมุมปากเท่านั้น เป็นรอยยิ้มหยามหยันมากกว่าจะหัวเราะร่วนอย่างคนมีความสุขแบบนี้
“ข้าว่าฟ้าจะถล่มก็วันนี้แหละ” หรงเฉินกับฟางจวินก็มีอาการไม่แตกต่างจากเย่วเทียน
เหมยลี่อ้าปากค้างมองคนหน้าตายที่ตอนนี้หัวเราะร่า นี่นางฝันไปใช่ไหม?
“ข้อหาที่สอง...เจ้าละเลยคำสั่งของข้า” นิ้วสากของเขาลูบไล้ไปมาอยู่บนแก้มนวลของนางก่อนจะลากเลื่อนมาเขี่ยที่ริมฝีปากของนาง จนคนถูกลูบใจแทบจะวาย บวกกับรอยยิ้มกว้างของคนตรงหน้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“เจ้าปล่อยให้พวกโจรเห็นใบหน้าของเจ้า” จากรอยยิ้มกว้างบนใบหน้ากลับแปลเปลี่ยนอย่างรวดเร็วเป็นรอยยิ้มเหี้ยมจนนางตามอารมณ์ไม่ทัน พยายามขยับตัวออกทันทีที่เห็นรอยยิ้มสุดท้ายนั้นแต่ก็ถูกมือสากยึดรั้งนางไว้
“หม่อม...หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจนี่เพ
