“แค่ก ๆ ...โถ่...มาม่าหลี่ ที่ข้าท่องมาทั้งวันก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ”
“ไม่เหมือนเพคะ คนเราจะทำอะไรก็อย่าให้ขาดเกิน แม้แต่ตัวอักษรก็เช่นกัน ขาดคำใดคำหนึ่งไปมันก็ไม่เป็นประโยคเพคะ” ให้ตายเถอะ! อยากจะนั่งร้องไห้จริง ๆ ทำไมคนโบราณถึงได้เคร่งแบบนี้นะ
เหมยลี่หลับตาลงตั้งสติก่อนจะค่อย ๆ ท่องหลักคำสอนโดยที่นางไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มยืนแอบฟังอยู่ด้านนอก
“สามเชื่อฟัง...สตรีที่ยังไม่ออกเรือนต้องปฏิบัติตามคำสั่งสอนของบิดา เชื่อฟังบิดาอย่างเคร่งครัด...เอ่อ...” เหมยลี่หลับตาขบปากแน่น ยกมือขึ้นลูบหน้าอกข้างซ้ายเบา ๆ เพราะรู้สึกเจ็บมาสักพักแล้ว
“ผู้รักบิดามารดาของตน ย่อมจะไม่รังเกียจบิดามารดาของผู้อื่น แม้กระทั่งจะยกตนไปเป็นลูกสะใภ้ใครก็ต้องยอมทำตาม จึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นลูกกตัญญู หากออกเรือนไปอยู่กับสามีก็ต้องอยู่ในโอวาท และปฏิบัติตามคำของสามี จึงขึ้นชื่อว่าเป็นศรีภรรยาที่ดี” นางลืมตาขึ้นมองมาม่าหลี่ พอเห็
