เขาอุ้มนางเดินออกจากวิหาร พระอาทิตย์เริ่มเคลื่อนตัวเข้าสู่ทิศตะวันตก อีกไม่นานแสงสุดท้ายของวันคงลาลับขอบฟ้า ใจแกร่งที่เคยเต็มเปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญ บัดนี้นี้กลับมีแต่ความหวาดหวั่น
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” เย่วเทียนกระโดดลงจากรถม้า เดินไปหาชายหนุ่มที่กำลังอุ้มเหมยลี่มาที่รถม้า
“อย่าเพิ่งถามอะไรข้าตอนนี้” ชินอ๋องอุ้มนางขึ้นไปด้านในก่อนจะสั่งให้ออกเดินทางอีกครั้ง
แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าที่สาดเข้ามาในห้องพักทำให้ร่างบางเริ่มขยับตัวตื่น แต่ชินอ๋องกลับทำเพียงยืนมองไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้นางเพราะความละอายใจ เขายกมือเป็นสัญญาณให้จ้าวหรานเข้าไปดูนางก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” เหมยลี่ลืมตาขึ้นมองจ้าวหรานด้วยความมึนงงก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ข้าเป็นอะไร แล้วเราอยู่ที่ไหน” จำได้ว่านั่งคุยกับท่านอ๋องอยู่บนรถม้าแล้วรู้สึกเจ็บที่หน้าอกก่อนที่สติจะดับวูบไป
“คุณหนูไม่สบายเจ้าค่ะ ตอนนี้เร
