เสียงปลุก
“โอ๊ย...คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ” พรชิตาตื่นกลัว ดิ้นรนสุดชีวิต
“หยุด!” ฟางจวินสั่งเสียงเข้ม กดสองนิ้วลงบนแผ่นหลังของนางสองจุดอย่างรวดเร็วแล้วอุ้มนางขึ้นพาดบ่า
พรชิตาตัวแข็งทื่อ ขยับเขยื้อนไม่ได้เหมือนถูกสต๊าฟไว้ ทำได้เพียงกรอกสายตาไปมาสำรวจสิ่งต่าง ๆ ในความมืด สิ่งที่เธอเห็นคือกระโจมน้อยใหญ่ตั้งเรียงราย มีชายรูปร่างกำยำในชุดคล้ายทหารจีนโบราณยืนในมือถืออาวุธยืนหน้าเข้มอยู่โดยรอบ บ้างก็กำลังเดินเหมือนตรวจตราอยู่ไปมา...ตื่น...พรชิตาเธอต้องรีบตื่นเดี๋ยวนี้! เธอหลับตาแน่นตะโกนก้องบอกตัวเองในใจ
“มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ฟางจวินวางหญิงสาวลงก่อนจะคลายจจุดสกัดให้นาง หรงเฉินกับเย่วเทียนยืนมองหญิงสาวตรงหน้าตาค้าง เกิดมาไม่เคยเห็นใครที่มีดวงตางดงามเช่นนี้มาก่อน ดูลึกลับแต่กลับพบว่ามีความอ่อนหวานซุกซ่อนอยู่ในนั้น
พรชิตามองบุรุษรูปร่างกำยำทั้งสี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่ละคนดูหล่อเหลายิ่งกว่าดารา หรือ
