สาวใช้
“พ่ะย่ะค่ะ” ฟางจวินโค้งตัวคำนับก่อนจะเดินออกจากกระโจมไปจัดการตามคำสั่ง
พรชิตานอนกอดผ้าห่มแน่นด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นส่ำ แต่พอนึกได้ว่าก่อนหน้านี้กระบี่ในมือเขาพุ่งเข้ามาปักที่หน้าอก เธอก็รีบดีดตัวขึ้นนั่งก่อนจะก้มมองสำรวจตัวเอง
“หรือว่าเราจะฝัน แล้วความรู้สึกเจ็บปวดเจียนตายตอนถูกกระบี่แทงมันคืออะไร” จำได้แค่ว่าถูกกระบี่แทงเข้าที่อกเจ็บจนหายใจไม่ออกหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้ มาตอนนี้เริ่มสับสนแล้วสิว่าอะไรจริงอะไรไม่จริง ให้ตายเถอะนี่มันเกิดอะไรขึ้น
“เหมยลี่ เขาเรียกเราว่าเหมยลี่ หูเราไม่ฝาดแน่” ตอนอยู่ในป่าก็นึกว่าหูฝาด แต่เมื่อครู่เธอได้ยินเขาเรียกแบบนั้นจริง ๆ และเหมือนเขาจะฟังเธอรู้เรื่อง
“โอ๊ย...ยิ่งคิดยิ่งสับสน เรามาอยู่ที่ไหนเนี่ย...นอน...เราต้องนอนไม่แน่เราอาจจะตื่นขึ้นมาแล้วอยู่ที่ป่ากับอากงก็ได้” พรชิตาทิ้งตัวลงนอนก่อนจะข่มตาให้หลับ หวังเพียงจะตื่นจากฝันอันสับสนนี้
