“ตายแล้วคุณหนู เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ” เสียงของจ้าวหรานร้องตกใจทำให้คนที่เพิ่งได้นอนเมื่อตอนรุ่งสางดีดตัวขึ้นแล้วเข้าไปยืนในห้องนอนอย่างรวดเร็ว ใบหน้างดงามนั้นมีตุ่มตะปุ่ม ตะป่ำเกาะอยู่เต็มใบหน้าจนเขาตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นกับหน้าของเจ้า” หญิงสาวหันมายิ้มกว้างให้เขา
“เป็นไงบ้างเพคะ ฝีมือปกปิดใบหน้าของหม่อมฉันใช้ได้หรือไม่” ชินอ๋องหยวนจางหมิงขยับเข้าไปสำรวจใบหน้านางใกล้ ๆ
“ทำไมหน้าเจ้าถึงเป็นเยี่ยงนี้” นางแกะตุ่มออกจากหน้ามาให้เขาดู
“มันเป็นแค่แป้งเหนียวที่หม่อมฉันให้จ้าวหรานไปเอามาให้ ผสมกับสีจนคล้ายสีผิวแล้วตกแต่งเล็กน้อยเพคะ” ชายหนุ่มหยิบเม็ดแป้งจากมือนางมาดู นี่นางทำได้ยังไงถึงได้เหมือนขนาดแยกไม่ออก
“อืม...แล้วทำไมเจ้าถึงใส่ชุดเช่นนี้” ชุดสวย ๆ ที่เขาให้หรงเฉินเอามาให้นางจากจวนแม่ทัพก็มี แต่นางกลับใส่ชุดสีขาวเรียบเหมือนนักบุญ
“ก็ชุดพวกนั้นมันใส่ลำบาก ทำอะไรก็ลำบาก หม่อมฉันเดินไม่สะดวก” เป็
