ตอนที่ 3 — ลมหายใจที่แผ่วเบาใต้เงาแพรไหม

994 Words

เสียงฝีเท้าเบาบางราวกับเงาละอองควันเคลื่อนไปตามระเบียงไม้ของจวนองครักษ์หลวง ลมยามค่ำคืนเย็นเฉียบปะทะแก้มและลำคอของหลิงเจวี๋ย แต่มันไม่เพียงพอจะลบไออุ่นที่ยังติดอยู่ตรงหลังมือ—ตรงรอยที่เขาแตะคอของอี้หานเมื่อครู่ ความรู้สึกนั้น… มันผิด แต่มันก็— น่าประหลาดจนเขาหยุดคิดไม่ได้ เขาสะบัดศีรษะแรง ๆ เพื่อไล่ความรู้สึกที่ไม่จำเป็น ก่อนจะหยุดยืนที่ริมศาลาไม้ติดสระบัว ดวงจันทร์คืนนี้เต็มดวงสะท้อนอยู่ในน้ำราวกับมีดเล่มโค้งที่พร้อมกรีดความลับของใครก็ตามที่มองมันนานเกินไป หลิงเจวี๋ยนั่งลงบนขั้นศาลา ถอดถุงมือข้างซ้ายออกอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นบาดแผลเล็ก ๆ ที่เกิดจากการปะทะกันก่อนหน้า แผลไม่ลึก แต่คม—the edge—ที่อี้หานใช้นั้นทำให้เขารู้สึกถึงระดับทักษะที่ไม่ควรมีในตัวคนที่บ่าวไพร่ในจวนบอกว่าเป็น “ท่านชายสุขภาพอ่อนแอ” ชายผู้นั้น ไม่ใช่ “เหยื่อ” แบบที่เขาเคยรับคำสั่งมา และความจริงที่ว่าหลิงเจวี๋ยลังเลจะสังหารอีกฝ่าย… เป็นสิ่งที่ผิดมาก เพราะเงาอย่างเขาไม่มีสิทธิมีความรู้สึกใด ๆ ต่อเป้าหมาย เขาเพียงผู้เดียวที่ควรจะถูกใช้ ควรจะเชื่อฟัง ควรจะทำงานให้สะอาดที่สุด และควรจะ ไม่เหลือร่องรอยของตัวตน แต่ภาพในหัวเขาตอนที่อี้หานหายใจติดขัด มองขึ้นมาด้วยดวงตาสีเข้มที่นิ่งเกินควร และกระซิบว่า “เจ้าคือใคร” มันตามหลอกเขา หลิงเจวี๋ยเก็บถุงมือขึ้นมา เตรียมจะสวมกลับเข้าที่ แต่เขาหยุดกลางคันเพราะเสียงฝีเท้าบางเบาจากด้านหลัง —เบาเกินกว่าคนทั่วไป —นิ่งเกินกว่าคนรับใช้ —แม่นยำราวกับผู้เคยฝึกวิชาลอบเร้น เขาหันไปทันที ดึงมีดจากเอวออกมาด้วยความไวของผู้ที่เกิดมาเพื่อฆ่า “มีดเล่มนั้น…” เสียงทุ้มเย็นดังขึ้นจากเงาใต้ต้นสน “ช่างคุ้นตายิ่งกว่าที่ควรจะเป็น” หลิงเจวี๋ยหรี่ตา “ออกมา” ชายในชุดคลุมสีเทาหม่นปรากฏตัว เขาคือ กวงเหริน—หนึ่งในหัวหน้าหน่วยเงามังกร ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยฝึกเขา “เจ้าลังเล” กวงเหรินพูดเสียงเรียบ “และเจ้าไม่ควรลังเลแม้แต่วินาทีเดียว” หลิงเจวี๋ยตอบทันที “ข้าไม่ได้ลังเล” “งั้นเหตุใดอี้หานยังมีชีวิตอยู่?” คำตอบนั้นแทงเข้ากลางอกเขาอย่างจัง เสียงลมหายใจในคอแผ่วลง แต่หลิงเจวี๋ยยังคงท่าทีไร้อารมณ์แบบเดิม “ข้าเห็นท่าไม้ตายของมัน จึงคิดว่าควรรั้งไว้ก่อน ข้าต้องการศึกษามันให้ชัด ก่อนจะลงมือจริง” กวงเหรินหัวเราะเบา ๆ “หาข้ออ้างเก่งขึ้นทุกวัน…” ชายผู้นั้นเดินเข้ามาใกล้ จนระยะห่างเหลือเพียงก้าวเดียว กลิ่นยาสมุนไพรติดชุดคลุมบอกชัดว่าเขาเพิ่งกลับจากทำงานบางอย่างที่ต้องใช้สายลับจำนวนมาก “นายเหนือของเราสั่งให้เจ้าลงมือภายในเจ็ดวัน” “ข้ารู้” “นี่เข้าวันที่สามแล้ว” หลิงเจวี๋ยกำมีดแน่นขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ตอบ “หรือว่า…” กวงเหรินแสยะยิ้ม “เจ้าชอบดวงตาของเด็กคนนั้น?” คำพูดนั้นทำให้หลิงเจวี๋ยขยับตัวทันที ไม่ใช่โกรธ แต่เพราะรู้ว่าอย่างน้อยที่สุด—ความรู้สึกเช่นนั้นไม่ควรถูกใครเอามาพูดล้อเล่น “ข้าไม่ชอบใครทั้งนั้น” หลิงเจวี๋ยกล่าว “และข้าไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ภารกิจล้มเหลวเพราะความรู้สึกไร้สาระ” กวงเหรินพยักหน้าเหมือนพอใจ แต่ก่อนจะออกจากศาลา ชายผู้นั้นยังทิ้งคำพูดบางอย่างไว้ “แต่เจ้าควรรู้ไว้…อี้หานไม่ใช่คนธรรมดา” “…หมายความว่าอย่างไร” “เขาคือคนที่—ถ้าเจ้าลงมือพลาดไปแม้แต่น้อย…ราชสำนักจะสั่นสะเทือน” หลิงเจวี๋ยชะงัก ราชสำนัก? “เจ้า…หมายถึงเขาเป็นคนของวังหลวง?” กวงเหรินหัวเราะในคอ “มากกว่านั้นเสียอีก แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ตอนนี้ สิ่งที่ต้องรู้มีเพียงอย่างเดียว—” “อะไร” กวงเหรินโน้มตัวกระซิบที่ข้างหูเขา เสียงเบามาก…แต่ความหมายหนักราวกับคมมีดจ่อคอ “คนที่เจ้ากำลังพยายามฆ่า…คือคนที่เกิดมาเพื่อทำลายเจ้า” หลิงเจวี๋ยไม่แสดงสีหน้า แต่ในอก—มันราวกับบางอย่างกำลังร้าว กวงเหรินเดินจากไปโดยไม่หันกลับ ทิ้งเพียงเสียงลมเย็นที่พัดผ่านแผ่นหลังของหลิงเจวี๋ย และคำพูดที่ทำให้เขาไม่อาจนิ่งได้อีกต่อไป เขาเก็บถุงมือขึ้นมา สวมมันกลับเข้าไปอย่างช้า ๆ แล้วลุกขึ้นยืน ——อี้หาน…เป็นใครกันแน่? ชายผู้นั้นไม่ได้อ่อนแอ ไม่ได้ไร้พิษสง ไม่ได้เป็นเพียงเป้าหมาย และถ้าเขา “มีส่วนเกี่ยวข้องกับราชสำนัก”… ภารกิจนี้จะไม่ใช่เพียงการลอบสังหารธรรมดาอีกต่อไป หลิงเจวี๋ยสูดลมหายใจลึก ดวงตาเย็นเฉียบของเขากลับมา นิ่ง มั่นคง ราวกับเงามีดที่ไร้ความลังเลใด ๆ คืนนี้— เขาต้องกลับไปตรวจสอบตัวตนของอี้หาน ไม่ว่าจะต้องแทรกเข้าไปในห้องของเขาอีกกี่ครั้ง ไม่ว่าจะต้องเห็นดวงตาคมเข้มนั้นใกล้แค่ไหน หรือแม้แต่ต้องเสี่ยงให้ความรู้สึกที่ไม่ควรมี…เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ หลิงเจวี๋ยหันหลังให้จันทร์เต็มดวง ก้าวออกจากศาลาด้วยความเงียบงันของเงาแท้จริง และในเงานั้นเอง— ลมหายใจเบาบางหนึ่งสายที่เขาไม่รู้ตัวว่ากำลังเก็บไว้ แผ่วสั่นเพียงเล็กน้อย ราวกับหัวใจที่เริ่มเต้นตามจังหวะของใครอีกคน… อย่างที่ไม่ควรเป็นเลยแม้แต่น้อย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more