ตอนที่ 13 คนที่รู้สึกคุ้นเคย
1203 Words
Smile คาเฟ่
คาเฟ่แห่งหนึ่งในตลาดบรรยากาศที่ราบรื่นคาเฟ่สีขาวริมน้ำบรรยากาศสุดร่มรื่น
“อร่อยไหม”
เธอถามอั้มที่กำลังตักเค้กช็อกโกแลตเข้าปาก
“อร่อยดีนะแต่ที่พี่ทีนทำอร่อยกว่าเยอะ”
อั้มตอบยิ้ม ๆ อย่างมีความสุข และมันกลับทำให้เธอรู้สึกดีใจขึ้นได้อีกครั้ง
เธอที่ไม่ตอบอะไรกลับไป มีแต่ยิ้มบางๆกลับไปแทน แต่ทว่าชายตรงหน้ากลับทำให้เธอต้องชะงักกับคำถามนั้นแทน
“พี่ทีนคิดใช่มั้ย ? ว่าพี่สองแปลกไป”
สิ่งที่อั้มพูดขึ้นกลับทำให้เธอถึงกับต้องวางแก้วน้ำลงด้วยอาการใบหน้าถอดสีคิดตามคำพูดนั้นขึ้นทันที
“น้องคิดว่าไงทำไมถึงถามพี่เรื่องนี้”
“น้องรู้ว่ามันจะไม่แปลกถ้าพี่สองจะไม่เหมือนเดิมกับน้องแค่คนเดียว แต่สิ่งที่พี่สองทำกับพี่..น้องคิดว่ามันแปลกเกินไปที่พี่สองทำ และสื่อออกมาแบบนั้นมันแปลกมากเกินไป”
“ยังไง? แบบไหนที่น้องรู้สึก”
“ถามน้องทำไม….ถามตัวเองสิ ที่พี่ลากน้องออกมาแบบนี้เพราะคิดไม่ตกกับเรื่องนี้อยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“พี่ก็ไม่รู้สิ แต่สิ่งที่พี่คิดมันคงเป็นไปไม่ได้”
“น้องรู้..แต่การกระทำของพี่สองในตอนนี้มันแปลกเกินไปมากจริง ๆ”
“น้องรู้ว่าเมื่อก่อนพี่สองชอบพี่มากแต่พี่สองจะไม่ก้าวก่าย รู้ถึงเรื่องส่วนตัวพี่มาก่อนเพราะน้องไม่เคยบอกว่าพี่ชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไรแต่สิ่งที่น้องรับรู้ได้ในตอนนี้คือ น้องรู้ว่าพี่เองก็รู้สึกและรับรู้ได้กับการกระทำของพี่สองที่ทำกับพี่ทั้งหมด”
“อื้ม……”
เธอตอบรับและทำเพียงพยักหน้าช้าๆเพื่อเป็นการสื่อว่าเธอเองก็ได้รับรู้ได้
“เมื่อก่อนพี่สองสนิทกับน้องก็จริงเพราะพี่สองแค่จะใช้น้อง เป็นสะพานเพื่อจะได้คอยถามว่าตอนนี้อยู่กับพี่หรือเปล่า? วันนี้เป็นยังไงบ้างพี่โอเคหรือเปล่า? เพราะต่อให้ พี่สองจะมีท่าทีว่าชอบพี่มากก็จริงแต่พี่สองก็ไม่เคยล้ำเส้น เกินกว่าเจ้านายกับลูกน้องเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เลยพี่สองไม่เพียงไม่สนิทกับน้อง แต่พี่สองเองก็ไม่เหมือนเดิมหรือที่เรียกได้ว่าทุกวันนี้แทบจะไม่คุยกับน้องเลยด้วยซ้ำ และการกระทำของพี่สองในตอนนี้เองก็ด้วยที่เปลี่ยนไปมากหรือแค่เพราะพี่หยางจากไปแล้ว มันจึงทำให้พี่สองอยากจะมาแทนพี่หยางงั้นเหรอ”
“พี่ว่าไม่ใช่”
“ไม่ใช่……คือยังไงหรอ” หลังจากจบคำถามของอั้มทั้งคู่กลับเงียบใส่กันอีกครั้ง และเพียงแค่แสดงสีหน้าเคร่งเครียดใส่กันอย่างนั้น
“งั้น เราต้องพิสูจน์….”
“พิสูจน์หรอ?? ยังไงแต่พี่คงไม่คิดว่าพี่สองคือพี่หยางจริงๆ หรอกใช่ไหม”
“พี่ก็ไม่คิดว่ามันเป็นถึงขั้นนั้นหรอกนะแต่พี่แค่อยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะทำอะไรกันแน่ และเขาต้องการอะไรมากกว่า”
“พี่จะทำยังไง? ให้น้องช่วยอะไรบ้างมั้ย ?”
“พี่ก็ยังไม่รู้เลยอ่ะงั้นเดี๋ยวหลังจากกลับจากภูเก็ตแล้วค่อยว่ากัน”
บ้านพัก 🏡
“ฮัลโหล! ซัน เด็กๆเป็นไงบ้าง?”
[น้องพลอย กับน้องปุณณ์ ยังไม่กลับจากไฮสคูลเลยว่ะ แต่ทรายไปรับสักพักแล้ว น่าจะกลับกันมาใกล้ถึงแล้ว]
[แล้วมึงมีอะไรหรือเปล่า]
“เปล่า กูโทรหาปุณณ์แล้วแต่โทรไม่ติดกูเลยโทรหามึงดูแทน กูเป็นห่วง”
[เออ เสียงมากันแล้วมึงจะรอคุยหรือเปล่า?]
“เออ กูขอคุยหน่อย”
[มึง!ดูท่าเป็นห่วงเด็กๆ แปลกๆนะ]
“เสือก”
[ครับ .ไอ้สัส]
‘น้องพลอยน้องปุณณ์พี่สองจะคุยด้วยครับ’ ซันที่หันไปถามเด็กๆ แทรกผ่านเข้าในโทรศัพท์
‘คุยคะ’ เสียงของเด็กหญิงตอบกลับ
‘พี่ซัน พวกเราสองคนขอคุยกับพี่สองในห้องได้มั้ยคะ’
‘ครับ เชิญครับ ถ้าคุยกันเสร็จแล้ว รีบออกมาทานข้าวเย็นนะ'
‘โอเคคะ/โอเคครับ'
[พี่สองแม่ล่ะครับ] ปุณณ์ที่รีบวิ่งเข้ามาด้านในห้องและรีบถามถึงเธอผู้เป็นแม่
“แม่ออกไปข้างนอกกับพี่อั้มนะ”
[อ้าว! แม่ออกไปข้างนอกบ้านได้แล้วหรอครับ]
“ใช่ครับ ตอนนี้พวกเรามาอยู่ที่หลังสวนน่ะ เลยไม่ค่อยเป็นห่วงเท่าไหร่”
[เปิดกล้องได้ไหมครับ]
“ครับ”
Rrrrr ยืนยันการเปิดกล้อง การโทรที่ถูกเปลี่ยนจากการพูดคุยธรรมดาเป็นวิดีโอแทน
“เหนื่อยกันไหมครับไปเรียน”
[เหนื่อยแต่ไม่มากครับ]
[แต่เรียนก็หนักอยู่นะครับ หนักอยู่ที่แปลว่าหนักกว่าที่ไทยเยอะมากเลยอ่ะ]
“ถ้าวันไหนเหนื่อยมากบอกพี่ซันหยุดกิจกรรมได้นะครับ”
[ไม่เป็นไร พี่สองปุณณ์อยากลองลงแข่งรถอ้ะ]
“หื้ม… จะไหวเหรอ”
[ไหวครับปุณณ์อยากลองดูพี่สองจะว่าอะไรมั้ย?]
“ไม่ครับถ้าอยากลองอยากทำอะไรบอกได้เลย เดี๋ยวจะเป็นผู้ซัพพอร์ตที่ดีให้เองครับ”
[ขอบคุณ]
“แต่ถ้าวันไหน ไม่ไหวไม่ต้องฝืนตัวเองนะครับสัญญากันได้มั้ย”
[ดีลครับ]
“แล้วพี่พลอยล่ะเป็นไงบ้าง”
[เหมือนน้องเลย]
“เหมือนน้องคือ… เหมือนยังไงคะ”
[หนักค่ะ]
“อ่อคะ แล้วเรื่องรถ หนูอยากลองเหมือนน้องมั้ยคะ”
[ถ้าบอกว่าอยากล่ะ จะได้หรือเปล่า]
“แน่นอนคะขอแค่เรา 2 คนบอกเท่านั้นแต่จะต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะจะทำอะไรก็ต้องเซฟตัวเองด้วยทั้งคู่เลย เข้าใจกันมั้ย?”
[คะ/ครับ]
“แล้วทั้งสองเริ่มมีเพื่อนบ้างหรือยังเนี่ย?”
[แน่นอน ว่าปุณณ์มีอยู่แล้ว]
“แล้วพี่พลอยล่ะลูก มีหรือยัง?”
[ไม่จำเป็น]
“ไม่ได้สิ หนูต้องหัดมีเพื่อนบ้างนะ”
[หนูมีแค่น้องก็พอแล้ว แม่จะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้าเราสองคนจะขอคุยกับแม่บ้างได้มั้ย?]
“ได้ค่ะเดี๋ยวพี่บอกแม่ให้นะ เด็กดี พี่พลอยลูก วันเกิดปีนี้อยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ย?”
[ไม่..แต่พี่สองจำได้ไงคะว่าพลอยเกิดวันไหน]
“จำได้สิคะวันเกิดน้องก็จำได้นะปะ…เอ่อพี่สั่งของขวัญวันเกิดให้แล้วรอรับด้วยนะ”
[คะ…ขอบคุณนะคะ]
“ชอบหรือไม่ชอบบอกด้วยนะ”
[ขอบคุณล่วงหน้านะ]
“สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะครับ ถึงปีนี้ไม่ได้กินข้าวร่วมกันแต่….พี่ขอให้พี่พลอยมีความสุขมากๆนะครับลูก ส่วนสุดหล่อของปะ…เอ่อ…พี่ก็ไม่ต้องน้อยใจไปเพราะมีของขวัญให้เหมือนกันนะ”
[ขอบคุณครับ/คะ งั้นพวกเราขอไปท่านข้าวก่อนนะ]
“ครับ รักและคิดถึงนะ ทั้งคู่เลย”
[******。(พ่อผมคิดถึงคุณ)]
เสียงเด็กๆทั้ง 2 คนพูดด้วยเสียงเบา ก่อนจะกดวางสาย
- Writer
