เกิดใหม่อีกครั้งก็ยังเป็นเธอ

สุขสันต์วันครบรอบ

18.20 น. บ้านตระกูลหยาง

“สุขสันต์วันครบรอบแต่งงาน 5 ปีนะคะ คุณสามี”

ทั้งบนโต๊ะอาหารที่พร้อมไปด้วยอาหารและเครื่องดื่ม มากมายที่ภรรยาบรรจงทำทุกอย่างอย่างสุดความสามารถอาหารทั้งหมดถูกจัดวางให้เพียงพอต่อคนทั้ง 4 คน แต่แล้ววันครบรอบแทนที่จะเป็นวันที่สุขสันต์และเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขแต่กลับกลายเป็นวันที่มีแต่รอยน้ำตาของคนในครอบครัว

“ซัน! ทราย!"

"ซัน! ทราย!”

“คะ…คุณหยาง”

“ซัน! ทราย!”

“แกทั้งสองคนพาลูกฉันไปอยู่ที่คอนโดในกรุงเทพก่อนไปเลย..ด่วนดูแลลูกฉันให้ดีอย่าให้มีรอยแม้แต่รอยเดียวเพราะถ้าลูกฉันได้รับบาดเจ็บหรือมีรอยขึ้นมาต่อให้ฉันตายฉันก็จะตามมาเอาชีวิตพวกแกทั้งสองคน”

“คะคุณหยาง”

ทรายตอบรับด้วยใบหน้าที่เป็นกังวลและกลัวในเวลาเดียวกัน

“ครับ คุณหยาง”

แต่ทว่าซันกลับตอบด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยเป็นปกติ

“ส่วนแกสอง พาทีนแยกไปและดูแลให้ดีอย่าให้มีอันตรายเด็ดขาดส่วนถ้าวันนี้จะเป็นยังไงก็ต้องดูแลเมียฉันให้ดีและทำตามที่เราคุยไว้ได้เลย

ฉันฝากดูแลลูกกับเมียฉันด้วย”

“ครับ! คุณหยาง”

สองตอบรับด้วยใบหน้าที่เต็มใบด้วยความวิตกกังวล

“พี่หยาง! พี่หยางคะนี่มันเกิดอะไรขึ้นบอกหนูสักคำได้มั้ยคะ”

เธอถามด้วยท่าทางเป็นกังวลและสงสัยแต่กลับไร้ซึ่งคำตอบและถูกสองลากตัวออกไปทันที

“พี่สอง! นี่มันเกิดอะไรขึ้นบอกทีนสักคำได้มั้ย?"

“พี่สอง?..ช่วยตอบทีนสักคำเถอะได้โปรดว่ามันเกิดอะไรขึ้นลูกทีนล่ะเด็กๆทั้ง 2 คนถูกพาตัวไปที่ไหน”

เธอพูดทั้งที่มีแต่ความเป็นกังวลดวงตาแดงร้อนผ่าวและเต็มไปด้วยน้ำใสๆที่พร้อมจะเอ่อล้นออกมา….

“พี่ซันกับพี่ทรายพาเด็กๆไปไหนคะ” เธอที่ถามพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาเป็นทาง และน้ำเสียงที่เข็มกว่าปกติ

“คุณทีนครับ!ผมขอโทษที่ตอบอะไรคุณตอนนี้ไม่ได้ผมมีหน้าที่แค่พาคุณไปพาคุณหนีไปจากที่นี่เท่านั้นครับและที่นั่นจะมีอั้มรออยู่แล้วครับ”

เธอที่ยังคงนั่งเงียบและยังคงร้องไห้กับคำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบของตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

“ที่นี่..ที่ไหนคะ”

“เซฟเฮ้าส์ต่างอำเภอครับคุณหยางเขาซื้อที่นี่ไว้”

“คุณทีนอยู่ที่นี่ก่อนนะครับแล้วเดี๋ยวผมจะรีบกลับมา”

“พี่สอง พี่จะไปไหนคะแล้วพี่หยางละจะตามมามั้ย”

สองที่ยังคงได้แต่เงียบกับคำถามของเธอ เพียงแค่หันไปสั่งลูกน้องคนสนิทของเธอแทน

“อั้ม!พี่ฝากคุณทีนด้วยนะเดี๋ยวพี่รีบมาแต่ถ้าพี่ไม่กลับมาพาคุณทีนไปรับเด็กๆและพาหนีไปให้ไกลจากที่นี่นะ”

สองได้บอกกับอั้มที่เป็นรุ่นน้องเลขาคนสนิทของเธอและยังถือได้ว่าเป็นเพื่อนที่สนิทของเธอมากที่สุดอีกด้วย

“ครับพี่สอง พี่ก็ดูแลตัวเองด้วย”

สองที่ตอนนี้ได้ขึ้นรถและขับรถออกไปอย่างรวดเร็วโดยมีบอดี้การ์ดที่คอยเฝ้าอยู่ที่เซฟเฮ้าส์ อีก 2-3 คน

“พี่ทีนพี่อยู่ที่นี่ก่อนนะอยู่ในห้องนอนห้องนี้ไปก่อน”

อั้มพูดด้วยเสียงราบเรียบใจเย็นเพื่อที่จะให้เธอใจเย็นได้บ้าง

“น้อง! อั้ม! ทำไมมันเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงไม่มีใครบอกอะไรพี่เลย”

อั้มยังคงเงียบและไม่ตอบคำถามของเธออีกเช่นกันได้แต่ทำหน้านิ่งเพื่อปกปิดความเป็นกังวลกลับมาเพียงเท่านั้น

“พี่ทีนใจเย็นก่อนนะไม่มีอะไรหรอกพี่นอนในห้องนี้ก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้เรื่องทุกอย่างก็จะจบลงแล้ว”เธอที่ในตอนนี้ได้แต่นั่งนิ่งและได้แต่ทำตามที่ลูกน้องคนสนิทบอกเพียงเท่านั้นทว่าในใจของเธอในตอนนี้กลับกระวนกระวายเป็นห่วงสามี

“พี่ทีน พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหมงั้นเดี๋ยวน้องมานะ”

“น้องจะไปไหน”

เธอที่ได้แต่คว้าดึงมือของชายหนุ่มตรงหน้าไว้และถามออกไปเพียงเท่านั้น

“เดี๋ยวน้องจะไปทำอะไรให้พี่กินก่อนทั้งวันแล้วพี่ยังไม่ได้กินอะไรเลย”

“อืม…”

หนี!! สิ่งที่เธอคิดได้อย่างเดียวในตอนนี้คือหนี เธอต้องหนี! ออกไปจากที่นี่เพราะในใจรู้สึกเป็นห่วงสามีของเธอจนใจเจ็บและเมื่อได้ยินเสียงลูกน้องจากด้านล่างยิ่งทำให้เธอยิ่งกระวนกระวายอยู่ไม่สุขหนักกว่าเดิม...

[ผมขอฝากทางนี้ด้วยนะคับผมต้องไปช่วยคุณหยางที่บ้านก่อน] “พี่หยาง!...พี่หยางเป็นอะไรเกิดอะไรขึ้นกับพี่หยางกันแน่”

เธอที่ได้แต่สบถกับตัวเองและได้แอบหนีลงไปที่ด้านหลังของโรงรถและแอบขึ้นรถของลูกน้องไป…และเมื่อเธอไปถึงก็เห็นลูกน้องของสามีที่ยืนกันเป็นจำนวนมากทั้งด้านหน้าและด้านหลังของตัวบ้านเธอที่รู้จักที่นี้ดีกว่าใครก็ได้ทำการแอบเข้าไปจนสามารถเข้าไปถึงห้องทำงานของหยางผู้เป็นสามีได้

“หนู…”

คำแรกที่หยางพูดหลังจากเห็นหน้าของเธอผู้เป็นภรรยาที่รักของตัวเองที่ในตอนนี้กลับไม่พูดอะไรนอกจากโผล่เข้ากอดสามีที่รักของเธออย่างใจเจ็บด้วยความรู้สึกถึงความกลัวความกลัวที่ในวันนี้อาจจะต้องเสียสามีเธอไปและครอบครัวของเธอต้องพังลงอีกครั้ง

“หนู...มาที่นี่ได้ยังไง”

แต่ทว่าเธอกลับไม่ตอบแต่ยังคงยืนร้องไห้ในอ้อมกอดสามีของเธอ

“พี่ ให้สอง พาหนูไปอยู่ที่เซฟเฮ้าส์ก่อนแล้วนี่คะ”

“ไม่ค่ะ หนูจะไม่ไปไหนทั้งนั้น หนูเป็นห่วงพี่ พี่หยาง หนูกลัว”

“หนูกลัวว่าจะเสียพี่ไป”

เธอพูดทั้งน้ำตาน้ำตาที่เธอเองเก็บกลั้นไม่อยู่ ทั้งความเสียใจ ทั้งความกลัว ทั้งความไม่เข้าใจเหตุผลของสามีว่าทำไมถึงทำแบบนี้

“คนดีของพี่หนูต้องหนีไปจากที่นี่หนูต้องมีชีวิตต่อไปให้ดีและดูแลเด็กๆให้มีชีวิตให้ดีต่อไป”

“ไม่ค่ะ….ไม่เอาพี่อย่าพูดแบบนี้”

เธอที่พูดขึ้นทั้งยังร้องไห้ในอ้อมกอดสามีของเธอ ฮือ อึก

“พี่ขอโทษนะคะคนดีที่พี่ทำให้หนูต้องเสียใจและมีน้ำตา”

“อือ….อึก…ไม่เอาคะ ไม่เอา!! หนูจะไม่ไปไหนจากพี่ทั้งนั้นหนูไม่อยากจากพี่ไปไหนแล้ว..ได้โปรดอย่าไล่หนูแบบนี้”

“พี่ขอโทษนะคะ คนดี ไม่เอาไม่ร้องนะคะ คนเก่งทุกอย่างที่พี่ทำไปก็เพราะพี่ทำเพื่อหนูกับลูกนะพี่รักหนูกับลูกมากที่สุด พี่ขอโทษนะคะ”

หยางพูดทั้งน้ำเสียงที่กลั้นความเสียใจ กลั้นไม่ให้ตัวเองต้องร้องไห้ และได้ใช้มือสับไปที่ท้ายทอยของภรรยาที่รักจนสลบไปหลังจากเธอที่รู้สึกตัวขึ้นก็พบว่าตัวเอง ได้มาอยู่ในตู้เก็บของในห้องทำงานของสามี โดยที่มือและเท้าถูกมัดไว้ไม่ให้ดิ้นและมีผ้าที่ปิดปากเธอไว้แน่นจนเธอเองรู้สึกเจ็บจนส่งเสียงใดๆออกมาไม่ได้เลยแต่ทว่าเธอกลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยยังคงดังอยู่ไม่ไกล

“มึง!!กูคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นมึง!"

เสียงของหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห และเคียดแค้น

“แล้วไง… คิดว่าเป็นกูแล้วมึงจะทำไม มึงคิดว่ามึงจะทำอะไรกูได้…..ห๊ะ?”

เสียงนึง ถูกตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ยียวน

“ไอ้สัส”

หยางสบถออกมาอย่างตั้งใจด้วยน้ำเสียงที่ยังคงโมโหและโกรธแค้นพลั่ว!!!เสียงกระบอกปืนตบเข้าที่หน้าของหยาง