ตอนที่ 12 #เส้นทางของรอยยิ้ม
1201 Words
“เออ…งั้นกูไปก่อนนะไปเจอกันที่ภูเก็ตเลยนะมึง”
“เออ ๆไว้เจอกัน”
“อ้าวไอ้สอง น้ำพุไปแล้วหรอวะเหมือนเมื่อกี้เหมือนกูยังได้ยินมึงคุยกันอยู่เลย” ธีร์ที่เดินลงมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ
“เออ..ใช่เดี๋ยวมันสองคนไปเจอกันที่ภูเก็ตทีเดียว”
“เออสอง กูกับไอ้ภูขอตัวนำไปก่อนนะ”
“ไปเถอะ มึงจะรีบไปหาน้องสาวมึงหรอ”
“เออ..ส่วนภูมันจะแวะไปที่บ้านด้วยนาน ๆ จะได้ลงใต้กันน่ะ”
“เค พวกมึงไปเถอะดูแลตัวเองกันด้วยนะถ้าถึงภูเก็ตก่อนก็ดูแลตัวเองให้ดีอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวเด็ดขาด”
“อ่ะ…นี่กุญแจรถ” สองที่ได้โยนกุญแจรถของแลนด์โรเวอร์สีดำคันหรูให้กับธีร์ทันที
“เออกูขอบใจนะมึง”
“เออไปเถอะเดินทางดีๆ”
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายสองก็ได้เดินขึ้นไปปลุกอั้มกับหญิงสาวให้เตรียมตัวเดินทางกันต่อทั้งสามคนก็ได้ออกเดินทางจนมาถึงที่จังหวัดชุมพรในเช้าของวันรุ่งขึ้นที่อำเภออำเภอหนึ่งซึ่งเป็นบ้านเกิดของเธอที่เขารักและเป็นเจ้านายของเขาส่วนบ้านหลังนี้หยางเป็นคนซื้อให้เพื่อเป็นของขวัญ
วันแต่งงานและก่อนที่เธอเองจะย้ายไปอยู่กับหยางที่จังหวัดชลบุรี บ้านหลังนี้เป็นบ้านเดี่ยวในพื้นที่กว้างหลายไร่บ้านชั้นเดียวแต่หลังใหญ่หลายห้องนอน บ้านที่ไม่ค่อยไม่มีคนอยู่ แต่กลับสะอาด และสะดวกสบายเพราะคอยมีแม่บ้านที่จ้างไว้มาดูแลให้ตลอด
“เหนื่อยกันไหม จะแยกกันไปพักก่อนก็ได้นะเดี๋ยวพี่ออกไปตลาดซื้ออาหารของกินของใช้บางอย่างมาไว้ให้ก่อน”
“ไม่เหนื่อยครับ พี่สองน้องไปด้วยได้มั้ยอยากไปตลาดอ่ะ” อั้มพูดขึ้นและหันไปทางหญิงสาวก่อนจะพูดขึ้นว่า
“พี่ทีนจะไปด้วยกันมั้ย ?”
“อืม…เอาสิไปสิพี่อยากกินโจ๊กกับปาท่องโก๋อยู่พอดี”
“งั้นเอาของไปเก็บกันก่อนนะแล้วจะได้ไปตลาดกัน”
“ดีใจที่นานๆจะได้ออกมาข้างนอกอยู่แต่ในเซฟเฮ้าส์เบื่อมาก” อั้มที่พูดและทำหน้าเบื่อใส่เธอ
“เวอร์…..” เธอที่พูดตอบกลับอั้ม และลากเสียงยาวก่อนที่ทั้งคู่ จะหลุดขำกันเองอย่างชอบใจ
สองเองก็สามารถรับรู้ได้ว่าเธอเองก็ดีใจที่ได้กลับมาที่นี่ถึงจะไม่ได้ไปเจอพ่อกับแม่ของเธอก็ตามสองที่ได้แต่ยิ้มให้กับภาพตรงหน้า สองที่ทำได้เพียงยิ้มให้ความน่ารักของทั้งสองคนอย่างอดไม่ได้
“วันนี้อยากกินอะไรกันเป็นพิเศษมั้ยคะ? แล้วโจ๊กหมูที่หนู....เอ่อคุณหมายถึงคือร้านไหนครับ” สองที่ถามเธอผ่านทางกระจกมองหลังและอั้มที่หันมามองที่เธอเพื่อขอคำตอบด้วยอีกคน
“ร้านในตลาดค่ะพี่ขับไปในตลาดเลยเดี๋ยวบอกทางให้อีกรอบ”
🌻
“พี่ทีนจะสั่งเองหรือให้น้องสั่งให้”
“น้องสั่งเลยเดี๋ยวของพี่ พี่สั่งเองต่างคนต่างสั่งเลยโอเคมั้ย”
“งั้นน้องสั่งก่อนนะ” เธอได้แต่ยิ้มตอบเพื่อเป็นการยืนยันแทน
“แม่ค้าครับ ผมเอาโจ๊กหมูพิเศษใส่ทุกอย่างครับไม่เอาไข่นะครับ”
“คุณจะสั่งก่อนมั้ยครับ”
“ไม่ค่ะพี่สั่งก่อนเลย”
“โอเคงั้นของผมเอาเป็นโจ๊กหมูไม่เอาเครื่องในนะครับเอาแค่หมูกับไข่ลวกผักผมก็ไม่เอาน้ำมันกระเทียมก็ไม่เอานะครับ”
พอสองสั่งเสร็จกลับทำให้เธอและอั้มได้หันกลับมามองหน้ากันอย่างรู้ใจเพื่อเป็นการการันตีว่าทั้งคู่รู้สึกแบบเดียวกัน และคิดเหมือนกัน
“ส่วนของหนูเอาโจ๊กหมูใส่เครื่องในทุกอย่างไข่เยี่ยวม้า 1 ฟองค่ะ เพิ่มปาท่องโก๋ 10 ตัวนะคะ และขอเพิ่มต้มเลือดหมู 1 ถ้วยด้วยค่ะ”
“ทำไมสั่งเยอะจัง คุณกินหมดหรอหมดครับ”
“มีพี่กับอั้มอยู่จะกลัวอะไรคะ ใช่มั้ยน้อง…..?” เธอที่หันไปหาอั้มและได้ยื่นมือไปจับกับมืออั้มไว้เบา ๆ เพื่อให้เขาช่วยยืนยันในคำตอบ
“อ๋อใช่ครับ! พี่สองน้องก็ช่วยกินด้วยนี้ไง แต่จะว่าไปทำไมพี่สอง ถึงไม่กินเครื่องในล่ะปกติพี่ก็กินนี่ เพราะนั้นมันเป็นของโปรดพี่เลยนะ”
“อ๋อ….วันนี้พี่แค่ไม่อยากกินพี่คงคิดว่าเครื่องในกับโจ๊กมันคงไม่เข้ากันเท่าไหร่นะ?”
“อ๋อ..ผมก็คิดว่างั้น แหละมั้งคงแค่เฉพาะบางคนแหละเนาะที่ชอบ”
“อาหารมาแล้วค่ะ คุณลูกค้าทำให้อร่อยนะคะ”
“ขอบคุณนะคะ/ครับ”
“อร่อยมั้ย พี่ทีน”
“อื้ม…อร่อยสิแต่พี่ไม่ได้กินร้านนี้นานมากแล้วแต่ก็ยังคงอร่อยเหมือนเดิมเลยนะ”
ฮ่า ๆๆ เธอกับอั้มคุยเล่นกันอย่างอารมณ์ดีกว่าทุกวันไม่เครียดไปเหมือนที่ผ่าน ๆ มาตั้งแต่กลับมาไม่ใช่แค่เธอกับอั้มที่รู้สึกดี และมีความสุขแต่กับสองเองก็เช่นกัน สองยิ้มได้และสามารถหัวเราะได้มากขึ้น และมีความสุขมากกว่าทุกวันเพราะเหมือนทุกคนไม่ต้องเครียดกันเกินไปและได้ปลดปล่อยความรู้สึกไปกับเมืองที่เงียบสงบที่มีแค่เสียงแม่ค้ากับลูกค้าสนทนากันเท่านั้น
“คุณอยากได้อะไรอีกมั้ยครับหรืออยากไปเที่ยวที่ไหนกันอีกมั้ย”
“ยังไม่รู้เลยค่ะส่วนน้องอ่ะอยากได้อะไรมั้ย”
“ไม่รู้สิแต่เราจะอยู่ที่นี่กันอีกกี่วันหรอ?”
“น่าจะ 2-3 วันดีมั้ย? นอนที่นี่สัก 2 คืนแบบนั้นดีมั้ย”
“โอเคนะน้อกว่าก็ดีเลย ถือว่าได้พักไปในตัว แล้วพี่ทีนล่ะคิดว่าไง”
“ดีเหมือนกันนะ พี่ก็อยากไปหาเพื่อนเหมือนกันแต่ไม่รู้ว่าเขาจะยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า”
“อ๋อ....งั้นเดี๋ยวน้องรับหน้าที่เป็นคนพาพี่เองดีหรือเปล่า”
“ดีแล้ว ก็ดีล” เธอที่พูดทั้งยิ้ม ๆ อย่างมีความสุข
ฮ่า ๆๆ ทั้งอั้มและมิสทีนได้หัวเราะกันอย่างมีความสุข
“แต่ก่อนจะไปไหนกันวันนี้ควรจะไปพักกันก่อนนะคะ ทั้งคู่เลย และถ้าจะไปไหนก็ดูแลตัวเองให้ดีๆนะคะโอเคมั้ย?”
“คะ/ครับ”
“เดี๋ยวอั้มดูแลพี่ทีนให้เองไม่ต้องเป็นห่วงนะ"
“อั้ม! อั้ม”
ปึง ๆๆ เสียงเคาะประตูที่เธอกำลังออกแรงทุบไปที่ประตูทั้งกำลังตะโกนเรียกเสียงดัง
“ว่าไงตื่นแล้ว! ตื่นแล้ว!”
“ไปคาเฟ่กันไปหาชากับเค้กกินกัน”
“รู้แล้ว! รู้แล้ว! แต่งตัวแป๊บนึงนะเดี๋ยวออกไป” อั้มที่เพิ่งลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย
“ให้เวลา 5 นาที”
- Writer
