“Pasensya na, ah, hindi muna ako makakasabay sa inyo sa pagkain ngayon.” Sabi ko kay Daks nang dinalhan ko sila ng pangahalian. Kinuha niya ang basket kong dala na nilagay niya sa kanyang mesa at ngumiti siya sa akin. “Kailangan kasi ako ni Sir Quill, may… may nangyari kasi kagabi.” Pagdadahilan ko na lang. Ang hirap naman ng ganito na ayaw mo na malaman ng ibang tao kung ano talaga ang tunay na namamagitan sa amin. Ano kayang iniisip nila sa tuwing lumalabas ako kasama isa sa magkakapatid? Sana naman hindi nila ako hinuhusgahan, pero wala naman akong nakita na gano’n. Tsaka hindi ko din feel na iba na ang trato nila sa akin, dahil siguro mabubuti silang tao. Hinihiling ko nga na sana tanggapin rin kami ng iba, if ever man na piliin ko ang apat na magkakapatid. Nong una talaga, bago pa man
