34 ที่เงียบไม่ใช่ไม่รู้สึก
ไม่นานราฟาเอลก็พาอิณรามาถึงภัตตาคารหรูบนชั้นสูงสุดของห้าง หญิงสาวยังคงนั่งเหม่อลอย เพราะตั้งแต่ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย เอาแต่นั่งเงียบ จนเขาเริ่มรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีที่ชอบพูดทำลายบรรยากาศ
“ลงมาสิ ฉันให้ภาคินจองโต๊ะไว้ให้แล้ว”
อิณราเหลือบตามองแล้วถอนหายใจใส่ ก่อนจะก้าวลงจากรถอย่างเงียบๆ ชายหนุ่มมองตามร่างเล็กด้วยสีหน้านิ่งเรียบแล้วเดินนำไปที่ลิฟต์ ขึ้นไปยังชั้นบนสุดของตึก
“เป็นใบ้ไปแล้วหรอ” เขาเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เอาแต่เงียบ
“ฉันเหนื่อยที่จะพูดกับคุณ พูดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น”
“ก็ถ้าเธอว่านอนสอนง่าย ยอมเชื่อฟังฉัน ไม่แน่….ฉันอาจจะดีกับเธอก็ได้”
“จะมาดีกับฉันทำไม อย่าลืมสิว่าฉันเป็นคนทำให้คนรักของคุณตาย คุณเกลียดฉัน อยากฆ่าฉันให้ตายไม่ใช่หรอ ทำไมถึงกลืนน้ำลายตัวเองล่ะ”
ราฟาเอลยืนอึ้ง กระพริบตาปริบๆหยุดใช้ความคิดไปแวบหนึ่ง นี่เขากำลังกลืนน้ำลายตัวเ
