จาริกาทรุดลงที่พื้นห้องน้ำ ทำไมเธอจะไม่รู้สึกเจ็บ
ปวดล่ะ การที่เราเสียสิ่งที่มีค่ามากที่สุดไปใช่ว่าจะยิ้มออกมาได้แต่ที่เธอทำเป็นเก่งไม่แยแสกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทำเป็น
เข้มแข็งต่อหน้ารัญ เพราะเธอไม่อยากให้เขาสมเพชเธอไป
มากกว่านี้
"ฮึกก ฮือๆๆๆ ไอ้เพื่อนเลว! จะพูดดีๆ กับจ๋าบ้างสักคำ
ก็ไม่เคย เจ็บ! ฮึกก!"
เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจดังออกมาไม่หยุด น้ำตาดั่ง
เป็นสายเลือด จะร้องไห้ให้พอในวันนี้แล้วจะไม่ร้องไห้อีก
คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก็โทษรัญฝ่ายเดียวไม่ได้ เธอเองก็
ยอมเขาง่ายๆ
และ...เมาทั้งคู่ มันเริ่มตั้งแต่เธอนั่งปลอบใจรัณเริ่ม
จากตรงนั้น...เรื่องมันเป็นแบบนี้....
----------------------------------
การัญกอดจาริการ้องไห้ออกมาจนเหนื่อยก็หันมาทาง
คนที่เขานั่งซบ นั่งกอดก็รีบถอยออกมา
"...เมื่อยปะ"
"อืม..
"จ๋าพยักหน้านิดหน่อย
"เอาเหล้ามาให้หน่อยดิ อยากเมา"การัณพูดแล้วก็ลุก
เดินไปนั่
