กูคิดถึงรัณอีกแล้ว ทำไมกูต้องไปคิดถึงผู้ชายใจร้าย
คนนั้นด้วย มันไม่เคยมองกูเลย มันไม่เคยคิดว่ากูเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ กูจะห่วงมันทำไม มันเดินออกไปจากห้องกูโดยไม่สนใจว่ากูจะเป็นยังไงบ้าง
แต่..กูไล่มันไปเองนี่หว่าจะไปว่ามันก็ไม่ได้ โอ๊ย!กูจะ
บ้าตาย บ้าที่สุด!
กึก!
สองเท้าชะงักอยู่ที่หน้าประตูห้องครัว
หญิงสาวยืนนิ่ง เหมือนคนที่กำลังจะหยุดหายใจ กลิ่น
อาหารที่ลอยมากับร่างสูงที่ยืนทำกับข้าวอย่างเก้ๆ กังๆ
"หิว หิวไหม?"เสียงของการัณอ่อนลงเมื่อสบตาคมที่
มองเขาอย่างไม่พอใจ
"?!!!"
ไอ้รัณบ้า!มายืนอยู่ที่นี่อีกทำไมวะ อย่ามาทำดีให้หัวใจ
ของกูเต้นแรงแบบนี้ ไอ้บ้า!กูเกลียดมึง กูไม่อยากเห็นหน้ามึงอีก กูไล่มึงกลับบ้านไปแล้วนะ
"เอ่อ...มานั่งก่อนนะ กูกำลังอุ่นกับข้าว อ่า...จ๋าไม่ได้
กินข้าวตั้งแต่เช้าใช่ปะ"
คนตัวสูงยกมือเกาท้ายทอยตัวเองอย่างเก้อเขิน ไม่เคยพูดเพราะๆ แบบนี้กับจ๋าสักครั้ง มันรู้สึกแป
