"นิรา! ท่านประธาน!"ทิพย์สุดานั่งลงอย่างเร็ว ยิ่งเห็นท่านประธานนั่งลงที่พื้น เธอยืนหัวโด่ก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี.
"นิรา ลุกขึ้นมาครับ ลุกไปนั่งก่อนนะครับ ไม่ร้องไห้
อีกแล้ว หมาน้อยของพี่ยักษ์"
คารอสประคองคนรักไปนั่งที่ซฟา สองแขนโอบกอด
ร่างบางอย่างทะนุถนอมด้วยสัมผัสที่อ่อนโยน
ทิพย์สุดาเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา เธอนั่งร้องไห้ออกมา
เงียบๆ มองดูเจ้านายเช็ดน้ำตา ลูบผมปลอบใจน้องสาวตัว
น้อยของเธอ
ความรู้สึกผิดที่ด่าว่าเจ้านายตัวเองก็เริ่มเกิดขึ้น
สายตาของทั้งสองคนต่างก็รักกัน เธอเห็นมันชัดมาก
ท่านประธานที่เธอรู้จักมานานไม่ใช่แบบนี้ เจ้านายที่
เคยดุดัน เงียบขรึม ไม่เคยอ่อนโยนกับใคร ไม่เคยพูดจา
ไพเราะอ่อนหวาน แต่ตอนนี้...อีม ทั้งหมดมีให้กับนิราคนเดียว
"พี่ยักษ์ขา..."
"ขา...."
"ฮึกก!ยะอย่าดุพี่ทิพย์ อย่าว่าพี่ทิพย์เลยนะคะ ฮือๆๆ
หนูสงสารพี่ทิพย์ หนูรักพี่ทิพย์ หนูรู้ว่าพี่ทิพย์เป็นห่วงหนูมากก็
