“นอนต่อเถอะ ไม่ต้องรีบลุกหรอก คืนนี้มีศึกใหญ่”
“ศึกใหญ่?”
เขมิกาหันมามองเขาอย่างงุนงง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น
“มะ...หมายความว่าอะไรคะ?”
ธนาหัวเราะเบา ๆ พลางใช้ปลายนิ้วเคาะหน้าผากเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู
“ลืมวันเกิดพ่อตัวเองแล้วเหรอ วันนี้จัดที่โรงแรมของอาพอดีพี่ชายอาบอกให้มารับหลานสาวตัวดีไปพร้อมกันตอนสองทุ่ม”
“หา! วันนี้เหรอ!”
เขมิการ้องออกมาเสียงหลง พลิกตัวลุกขึ้นนั่งแทบไม่ทัน
“หนูคิดว่าเป็นอาทิตย์หน้าซะอีก! โอ้ย...แล้วแบบนี้ต่อหน้าคุณพ่อและคุณอา พร้อมกันแบบนั้น หนูจะทำหน้ายังไงล่ะคะ!”
“ก็ทำหน้าแบบคนที่เพิ่งได้นอนเต็มที่ยังไงล่ะ”
ธนาเลิกคิ้ว กดยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์
“คุณอา!”
เธอเขินจนอยากจะมุดผ้าห่มหนี
“อย่ามาพูดแบบนี้นะคะ เดี๋ยวหนูเสียอาการต่อหน้าทุกคน”
“ก็หวังว่าจะเสียแค่ ‘อาการ’ นะเมย์ ไม่ใช่เผลอหลุดเรียกอาว่า...ผัวต่อหน้าคุณพ่อเธอไปจริง ๆ น่ะ”
เขาแกล้งกระซิบที่ข้างหู หญิงสา
