“พลอย…ผมเอง”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของธนาดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้พลอยไพลินที่กำลังประคองหญิงสาวร่างบางอยู่ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
เขามองหญิงสาวตรงหน้า…ใบหน้าหวานที่แดงเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง ร่างกายเอียงไปมาราวกับจะยืนไม่อยู่
“ไปเปิดห้องบนสุดไว้ แล้วบอกพี่นพด้วยว่าผมพาเมย์กลับก่อน... เธอเมานิดหน่อย”
“ค่ะบอส” พลอยรับคำอย่างรู้หน้าที่ ก่อนจะรีบก้าวออกไปทันที
ธนาไม่พูดอะไรมาก เขาเพียงโน้มตัวช้อนร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเธอยังติดอยู่ แม้จะเจือกลิ่นแอลกอฮอล์แต่ก็ยังเป็นกลิ่นที่เขาคุ้นเคย และไม่เคยลืมได้เลยสักครั้ง
เขาหันไปสบตากับหมอธามที่ยังนั่งอยู่ไม่ไกล สบตากันเพียงครู่...ไม่มีคำพูดใด แต่ก็พอแล้วสำหรับคำเตือน ที่ส่งผ่านสายตาคมกริบคู่นั้น
จากนั้นธนาก็หันหลัง พาร่างของหญิงสาวที่หลับคอพับไร้สติแนบอกเข้าไปในลิฟต์...จากที่เคืองหล่อน
