“เย็นนี้ มีนัดที่ไหนมั้ย?”
เสียงทุ้มเรียบของธนาดังขึ้นขัดจังหวะความมุ่งมั่นของเธอในทันที เขมิกาสะดุ้งเฮือก เผลอกดปิดอีเมลเสียงดังราวกับซ่อนหลักฐานผิดกฎหมาย
“หะ...หา? เอ่อ...ไม่มีค่ะ ไม่มีนัดอะไรเลย!”
เธอรีบตอบเสียงสูง พลางยิ้มแห้ง ๆ ให้เขาโดยไม่กล้าสบตานานเกินสามวินาที
ธนาละสายตาจากเอกสารที่อยู่ในมือ เลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนจับได้ว่าเธอทำตัวแปลก ๆ อีกแล้ว แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ดี งั้นเลิกงานแล้วอย่าเพิ่งกลับ รออาด้วย”
เขาพูดแค่นั้น ก่อนจะกลับไปสนใจรายงานตรงหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ในขณะที่เขมิกา... หัวใจเต้นกระหน่ำเหมือนกลองในขบวนแห่สงกรานต์
“คะ?”
“อาไปประชุมก่อนนะ..”
ร่างสูงลุกขึ้น ก่อนจะก้าวออกไปจากห้องอย่างเร็ว เพราะดูเหมือนว่าพลอยไพลินตามมาหลายรอบแล้ว เขมิกาอ้าปากจะขอไปด้วย ก็ต้องอ้าค้างเหวออยู่อย่างนั้น ก่อนจะกลืนคำนั้นลงคอไป ไม่ใช่เพราะว่าไม่ทัน เพียงแต่เธอตอนนี้ประหม่าเกินก
