ตอนที่ 5 “อย่าท้าอาแบบนั้น”
“ไม่กลับก็ไม่กลับ” เสียงเขาตอบเยียบเย็น แต่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์
ก่อนจะออกแรงแบกเธอขึ้นลิฟต์ตรงดิ่งไปที่ชั้นบนสุดของโรงแรม
พนักงานที่เห็นเหตุการณ์หันมามองได้ไม่ถึงสองวินาทีก็ต้องรีบหลบสายตา ไม่มีใครกล้ายุ่งกับ “คุณธนา หุ้นส่วนใหญ่ของที่นี่”
ประตูห้องสวีทเปิดออก
เสียงล็อกประตูดัง แกร๊ก
ก่อนที่ร่างบางของเขมิกาจะถูกวางลงบนโซฟาหนังนุ่มกลางห้อง
เธอหอบหายใจ หน้าแดงจัดจากทั้งแรงอารมณ์และความอับอาย
ใบหน้าแดงก่ำ สายตาวาวโรจน์
“คุณอาบ้าไปแล้วหรือไง!”
เธอลุกขึ้นตะโกนใส่เขา
“นี่มันลักพาตัว! หนูจะแจ้งตำรวจ!”
“เชิญเลย เอาสิ!”
เขาพูดพลางกระดุมเสื้อออกหนึ่งเม็ด โยนมือถือไว้บนโต๊ะ
เสียงนิ่ง…แต่ดวงตาแข็งกร้าว
“ไม่ใช่เรื่องของคุณอา!!”
เขมิกาตะโกนอีกครั้ง ดวงตาร้อนผ่าว
“ใช่สิ! มันต้องใช่แล้วตอนนี้!”
ธนาก้าวเข้ามาอย่างคนหมดความอดทน มือปลดกระดุมเสื้อต่อทีละเม็ด
แววตา
