ตอนที่ 11 แค่ของปลอบใจ
เขมิกาถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่งของฟู้ดคอร์ทในห้างหรู ยัดข้าวราดแกงจานละเจ็ดสิบเข้าไปอย่างไม่สนใจว่ามันจะไม่ค่อยอร่อยหรือไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่ ท้องหิวจนตาลาย ไม่มีอารมณ์จะเลือกเมนูอีกแล้ว
"เหลือ...สามหมื่นสอง..."
เธอกดแอปธนาคารแล้วสบถเสียงเบา น้ำตาแทบไหล
“เดือนทั้งเดือน เหลือแค่สามหมื่นสอง แล้วฉันจะอยู่ยังไงให้รอด?”
เงินเดือนห้าหมื่นบาทยังไม่เข้า แต่ค่าน้ำมันรถ ค่าครีมบำรุงหน้าผิวผม ค่าชีวิตสุดหรูแบบที่เคยชินมันไม่มีอะไรให้เลือกแล้วตอนนี้
เธอเดินผ่านร้านกาแฟร้านโปรด ชะงักนิดนึง มองเมนูลาเต้เย็นราคาหนึ่งร้อยแปดสิบบาทแล้วถอนหายใจแรงกว่าเดิม
“แค่ค่ากาแฟวันละแก้ว ก็ห้าพันกว่าบาทต่อเดือนแล้ว...”
เขมิกากัดฟันแน่นก่อนหันหลังกลับทันที
“ไม่กิน! เมย์จะประหยัด! เมย์จะอยู่ให้รอด! เมย์จะเอาตัวรอดให้ได้!”
ประโยคนั้นแม้จะฟังดูมุ่งมั่น แต่หน้าตาเธอกลับเหมือ
