ตอนที่ 12 อาการของคนน้อยใจ
เขมิกากลับมาถึงคอนโดฯ ทันทีที่แสงไฟในห้องส่องสว่าง ก็เห็นสภาพห้องที่เป็นระเบียบเรียบร้อย แม่แอบส่งคนมาจัดเสื้อผ้า ของใช้ และเครื่องอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ให้ครบถ้วนในช่วงกลางวัน แม้กระทั่งของสดแช่แข็งและอาหารสำเร็จรูปในตู้เย็นก็ถูกเติมไว้จนแน่น
แต่เขมิกากลับรู้สึก...ไม่อยากลุกขึ้นมาอุ่นอาหารตอนนี้เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลื่อนแอปเดลิเวอรี่ไปมาอย่างไร้จุดหมาย ทั้งที่ท้องร้องจวนจะปวดอยู่แล้ว
“จะสั่งอะไรกินดีนะ...ที่ไม่แพง สะอาด แล้วก็อิ่มถึงเช้า” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง
ไม่รับบัตรเครดิตก็ต้องกลับมาฝึกใช้ชีวิตแบบรัดเข็มขัดเหมือนเดิม...ด้วยเงินเดือนก้อนแรกที่ยังไม่ออก กับเงินเก็บที่เหลือเพียงน้อยนิด และหัวใจที่เหมือนกำลังเรียนรู้ที่จะเติบโตทีละนิด ๆ จากความจริงตรงหน้าที่ไม่ค่อยเต็มใจอยากเรียนรู้เท่าไหร่นัก
เขมิกาไม่เคยคิดเลยว่าในวัยยี่สิบห้าปีจากชีวิตที่เคยเรียบหรู เธอ
