Ayşe kayınvalidesinin dedikodusunu ne olursa olsun dün tanıdığı kadınla yapacak değildi, kaldı ki zaten elinin de dilinin de ağırlığını görmemişti.
“Seviyorum ben, iyiyiz de çok şükür.”
“Ben de seviyordum. Yani kendi kayınvalidemi. Eski aile dostlarımızdı zaten kocamın ailesi. Bu güne kadar onların desteğiyle dayandım biraz da.”
Ayşe göz temasını kesmeden başıyla anladığını belli edince Leyla derin bir nefes aldı. Karşısındaki kadının gıybet alışkanlığı olmadığına emin olsa şuracıkta dökecekti gönlünün yükünü ama bir taraftan da mahalleye yok yere reklam olmak istemiyordu. Boşanmanın da bir şerefi olmalıydı.
“Her neyse, nasip buraya kadarmış.”
“Bana düşmez ama şey... hiç birleşme şansınız yok mu yani Oğulcan için.”
Bu içten soru Leylanın zaten iyice ağır gelen kalkanını düşürdüğünde
