Babam ölmüş.”
Ayşe kim hangi baban diye düşünürken kız bu sefer neşeyle cıvıldadı.
“Annem artık özgür, inanabiliyor musun kurtulduk o pislikten.”
Ayşe kızın bir ölüme böylesine mutu olmasını şaşkınlıkla karşıladı. Merhamet etmeyene merhamet edilmiyordu demek ki.
“Hazırlanıp cenazeye yetişmeliyiz. Hadi abim geliyor.”
Odadan hoplaya zıplaya çıkan kızın arkasından bakan Ayşe kapısını örterek duş içi hazırlandı. Herhangi bir cenazeye yetişmeyi planlamıyordu.
Birazdan elinde ufak çanta ile kapısına dayanan Gökçe ablasının gelmediğini anlayınca boynunu büktü.
“O zaman ben şu domuzu gömüp geleyim.”
Ölünün arkasından düzgün konuş uyarılarını, yanağına kondurduğu kocaman öpücükle cevaplayan Gökçe arkasına bakmadan merdivenlerden kayboldu.
Kapıyı örttüğünde bir an için yapayalnız hissetti
