“Ellerin ayrılık kokuyor Murat.”
Genç adam bir anlık refleksle çektiği ellerini yumruk yaptı. Yine de acınası bir itiraz yükseldi dudaklarından.
“Hayır.”
Kadın dümdüz bakmaya devam ediyordu, öğle ki az evvel tenine değen göz yaşları bile kurumuştu.
“Ayşe hayır, neden öyle bakıyorsun ben bir şey yapmadım.”
Yaptı mı yapmadı mı? Kendinde değildi ki yaptıysa da rızasıyla olmamıştı. Lanet olası hafızası ne yaptın ne yapmadın diyordu ama Murat ayrılığı kabul falan etmeyecekti.
“ Ellerin en çok sığındığım yerindi, en çok ellerini öptüm bu yüzden. Çünkü gözlerin bazen görmezdi beni, dilin sus olurdu. Ama ellerin hiç sevilmemiş hissettirmedi, hiç geri çevirmedi.”
“Elim dilim kalbim hep bir oldu Ayşe, ben seni sevdiğimi anladım.”
Ayşe öyle bir gülümsedi ki böğrüne hançer saplasa ancak
