1
2092 Words
โรงแรมแกรนด์โซฟิเทล
ชั้นบนสุดของโรงแรมแกรนด์โซฟิเทลห้องพักสุดหรูที่มีแสงไฟระยิบระยับห้อยอยู่ตรงใจกลางของห้องพัก พร้อมกับเฟอร์นิเจอร์การตกแต่งด้วยสีขาวสะอาดตา เพิ่มความหรูหราด้วยพรมถักขนแกะสีขาวเนื้อดี ผ้าม่านสีหวานแต่ยังคงความเป็นตัวของตัวเองของเจ้าของห้องพักแห่งนี้ หากเปิดผ้าม่านออกไปก็จะมองเห็นวิวทิวทัศน์กรุงเทพในมุมสูงที่สวยงามไปจนสุดลูกหูลูกตา
"กวินท์! แกเสร็จหรือยังชักช้าอะไรแบบนี้"
"นังแยม! มันจะมากไปแล้วนะย๊ะหล่อน แกลากตัวฉันมาจากโรงพยาบาลทั้งที่ฉันพึ่งออกจากห้องผ่าตัดได้ไม่ถึง 10 นาที ฉันยังรู้สึกผวากับการขับรถของหล่อนอยู่เลยน่ะ ตัวหล่อนทำให้กล้ามเนื้อทุกส่วนของฉันเกร็งกระตุกไปหมดขอพักหน่อยไม่ได้เลยหรือไง"
"ไม่ได้! จะมาพักแบบนี้ไม่ได้เป็นหมอก็ต้องมีร่างกายแข็งแรงสิจะมาอ่อนแอแบบนี้ได้ยังไง"
"เอ๊ะ! นังชะนีจ๋าถึงฉันจะเป็นหมอ หมอก็เป็นคนนะย๊ะหล่อน เจ็บเป็นป่วยเป็น และก็ตายเป็น!อย่างเช่นเมื่อครู่ ฉันนะอยากจะตีขาของหล่อนจริงๆ ขับรถไม่กลัวตายเลยหรือไง"
"จะกลัวทำไม! ก็ฉันรีบจะบ่นอะไรเยอะมาถึงโรงแรมโดยปลอดภัยแล้วนี่ไง สรุปว่าแกจะพักใช่ไหม ฉันจะได้ลงไปหายัยน้ำก่อน"
"เชิญค่ะ เชิญเสด็จไปก่อนได้เลย ขอฉันอาบน้ำทำร่างกายให้สดชื่นสักครู่แล้วจะตามลงไป” กวินท์พูดเสร็จก็เดินนวยนาดเข้าไปในห้องน้ำจอนอนแช่น้ำอุ่นสักพักเพื่อให้ร่างกายได้ผ่อนคลายจากการทำงาน
ไนต์คลับ...ยามค่ำคืน
พิมอัปสรเดินเยื้องย่างเข้าไปภายในไนต์คลับโรงแรมของเธอท่วงท่าการเดินมั่นใจ พิมอัปสรได้มองไปรอบ ๆ สอดส่ายสายตามองหาเพื่อนรักเห็นว่ามาถึงแล้ว สายตาของหนุ่ม ทั้งหลายหันมามองที่เธอเป็นจุดเดียวรวมถึงเขา
แฮรี่มองตรงไปยังทางเข้าเห็นผู้หญิงไทยผู้ที่มีใบหน้าสวยหวาน ส่วนสูงไม่น่าจะเกิน 170 ผิวขาวเนียนสว่างมาแต่ไกล ออร่าของใบหน้าเรียวเล็กงดงามเปล่งปลั่งผมสีดำ ในชุดเดรสสั้นดูมันจะรัดแน่นไปทุกสัดส่วน ชุดช่างโชว์ร่องอกเรียกสายตาคมกริบเยือกเย็นในทันทีที่เห็นว่าเธอคนนั้นเดินตรงมายังโต๊ะที่เขานั่งอยู่
"ว้าวสาวสวย! เดินตรงมาที่โต๊ะเราด้วยนายเห็นไหมแฮรี่" ไมเคิลหันไปสะกิดแฮรี่ให้มองตรงไปยังข้างหน้า
"เห็นแล้วนายจะตื่นเต้นทำไมว๊ะ! ไมเคิล"
ฟิลิปได้ยินสิ่งที่เพื่อนทั้งสองกำลังเอ่ยถึงบุคคลที่สาม ทำให้ตัวเขาต้องหันหลังกลับไปมอง เห็นแล้วก็ไม่แปลกที่เพื่อนสองคนพูดถึง เดินมาที่โต๊ะพวกเขานั่งอยู่คงจะเป็นเพื่อนของน้ำ
"น้ำ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนคุณหรือเปล่า"
ณิชาภาหันหลังกลับไปมองก็เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิท นึกในใจวันนี้นางจัดเต็มชุดเดรสสั้นเพียงคืบเผยให้เห็นอกอวบอิ่มหนุ่มเห็นต้องน้ำลายไหลโดยเฉพาะคุณไมเคิล
"แยมเพื่อนของน้ำเองค่ะ"
แยมหรือพิมอัปสรมองเห็นเพื่อนสนิทแล้วจึงรีบเดินเข้าไปที่โต๊ะเมื่อเดินมาถึงก็เอ่ยทักทายเพื่อนรัก
"สวัสดีค่ะทุกคนมาถึงกันนานหรือยัง"
พิมอัปสรไล่สายตามองไปทีละคน จนมาหยุดอยู่ตรงใบหน้าผู้ชายที่ตัวเธอเห็นแวบแรกก็รู้สึกชอบยิ่งได้เห็นตัวจริงใกล้ๆ แบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ใจสั่นไหวมากๆ แต่พอมองสายตาเขามองมาที่เธอทำไมช่างดูแข็งดุอย่างนั้น
"นี่พิมอัปสรเพื่อนของน้ำเองค่ะ คนนี้คือเจ้าของโรงแรมที่ทุกคนพักส่วนคนนี้คุณหมอฟิลิป คุณหมอไมเคิล และคนสุดท้ายนั้นคุณหมอแฮรี่จำหน้าได้ใช่ไหม"
แฮรี่สงสัยในคำพูดแนะนำเขาของณิชาภาว่าจำหน้าได้ใช่ไหม
"ผมฟังคุณน้ำแล้วรู้สึกแปลกๆ นะครับ คุณแยมรู้จักเพื่อนของผมด้วยเหรอครับ"
ณิชาภา พิมอัปสรหันหน้าไปสบตากันแล้วหัวเราะกันคิกคัก สร้างความไม่พอใจให้กับคนที่ตกเป็นประเด็น เขาไม่ใช่ตัวตลกที่จะมาหัวเราะโดยไม่ทราบสาเหต
"ผมคิดว่าเราไม่เคยเจอกัน ผู้หญิงแบบคุณพิมอัปสรไม่น่าจะอยู่ในสายตาของผมได้"
พิมอัปสรเมื่อฟังคำตอบของคนที่แอบชอบสื่อออกมาแล้ว ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดคันๆ ตรงหัวใจหยิ่งเหมือนกันนะอิตาหมอคนนี้
"อืม...ผมว่าพวกเรานั่งกันเถอะครับ ยืนคุยกันแบบนี้รู้สึกเมื่อยว่าไหมแฮรี่"
ไมเคิลรีบหันไปปรามเพื่อนทางสายตา อยู่ๆ ผีตัวไหนเข้าสิงถึงพูดจาปากเสียแบบนั้นปกติเป็นคนพูดจาสุภาพที่สุดในกลุ่ม ไมเคิลรีบหันไปกระซิบข้างฟิลิปเบาๆ
"มันกินยาอะไรผิดสำแดงก่อนออกมาหรือเปล่าว๊ะ ทำไมมันดุกว่าปกติ"
"อือ...ฉันก็คิดเหมือนนาย ปกติพูดกับสุภาพสตรีจะดูสุภาพมาก แต่กับคุณแยมมันเป็นอะไร"
ไม่ใช่แค่เพื่อนที่รู้สึกแปลกตัวแฮรี่เองก็รู้สึกไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน เขารู้สึกไม่ชอบชุดของอีกฝ่ายสวมใส่ มันดูขัดหูขัดตา ยิ่งมองสายตาพวกผู้ชายที่นี่มองแล้วก็รู้สึกไม่พอใจ ก็ไม่เข้าใจอารมณ์ของตัวเองเหมือนกัน
ณิชาภาหันไปส่งยิ้มปลอบใจเพื่อนใบหน้าเจือนลงไปทันทีเมื่อพร้อมจับมือเพื่อนให้กำลังใจ
"กวินท์ล่ะ ทำไมถึงยังไม่ลงมาด้วยกัน"
พิมอัปสรจ้องคนพูดประชดไม่วางตา มองแบบค้นหาคำตอบว่าเธอทำอะไรผิดถึงได้พูดออกมาแบบนั้นแต่ก็หันไปตอบเพื่อนปกติ
"สักพักกวินท์ก็คงจะลงมานางขออาบน้ำก่อน แล้วแกสั่งอะไรมาบ้าง”จากนั้นก็หันไปถามคนอื่นๆ “เชิญพวกคุณสั่งได้เต็มที่เลยนะคะแยมเป็นเจ้ามื้อเลี้ยงเอง"
"อวดร่ำอวดรวย" แฮรี่พูดเหน็บให้ใครบางคนได้ยินและมันก็ได้ผลจริงๆ
"ไม่ทราบว่าคุณหมอแฮรี่ข้องใจอะไรเกี่ยวกับตัวฉันหรือเปล่าคะ"
ณิชาภามีสัญญาณบ่งบอกว่าจะมีศึกปะทะคารมกัน แต่ก็รู้สึกโล่งเมื่อเสียงของ กวินท์ดังแทรกมาจากทางด้านหลังช่างมาได้ทันเวลาจริงๆ
"มานี่เลย ทำไมถึงลงมาช้า"
"อะไรของแกยัยน้ำ! แยมมันไม่บอกหรือไงว่าฉันขออาบน้ำก่อน แล้วนั้นนางเป็นอะไรทำไมถึงทำหน้าดุ ก่อนหน้ายังกระดี้กระด้าอยากจะมาเจอคุณหมอแฮรี่อยู่เลย"
"ไม่รู้สิอยู่ๆ คุณหมอที่แสนสุภาพกินยาผิดสำแดงดูเหมือนไม่ถูกชะตากับเพื่อนเรา"
ฟิลิปมองภรรยาป้ายแดงพูดคุยกับเพื่อนต่างเพศรู้สึกไม่ถูกใจ แม้จะรู้ว่าคุณหมอ กวินทร์นั้นเป็นเพศอะไรก็ตาม
"แล้วไม่คิดจะแนะนำ คุณหมอกวินทร์ให้เพื่อนผมรู้จักหน่อยเหรอครับ"
"โอ๊ะ...ขอโทษน้ำลืมแนะนำไปนี่คุณหมอกวินทร์เป็นเพื่อนของน้ำ"
พิมอัปสรถึงแม้หูจะฟังคนอื่นๆพูด แต่สายตากลับมองคนที่กำลังหาเรื่องเธอ สงสัยว่าเป็นอะไรทำไมถึงพูดจาจิกกัดเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เธอมองแต่เขาหลบสายตา
“เดี๋ยวฉันมาขอตัวไปก่อน" แฮรี่หันไปกระซิบไมเคิลพร้อมกับลุกขึ้นยืน
พิมอัปสรมองตามร่างสูงของคนที่ลุกเดินออกไปถึงกับแอบกลืนน้ำลาย
"เก็บอาการหน่อยจ้ะรู้สึกจะเยอะไปแล้ว บางที่คุณหมออาจจะไม่ชอบแบบนี้ก็ได้"
"ฉันถามแกตรงๆ นะ วันนี้ฉันไม่สวยหรือว่าฉันไม่มีเสน่ห์เขาถึงได้ทำท่าทางรังเกียจฉัน" พิมอัปสรเอ่ยถามเพื่อนสนิทไป
"เดี๋ยวนั้นหล่อนจะลุกไปไหนนั่งลงเลย" กวินทร์รีบดึงแขนเพื่อนเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายตามออกไป อะไรของชะนี
เวลาผ่านเลยไปสักพัก พิมอัปสรไม่เห็นว่าแฮรี่จะกลับเข้ามาจึงทำทีจะเข้าห้องน้ำบ้างเหมือนกัน ตลอดทางเดินออกมาเธอคอยสอบถามพนักงานจนได้คำตอบว่า อีกฝ่ายอยู่ตรงสระว่ายน้ำจึงเดินออกไปตามหา เมื่อพิมอัปสรเดินมาถึงเธอมองเห็นแผ่นหลังกว้างคนที่ตัวเธอรู้สึกดีตั้งแต่เห็นเพียงรูปภาพ เธอเห็นเขากำลังยืนมองสระว่ายน้ำ
"รังเกียจอะไรถึงได้ออกมาแบบนี้"
แฮรี่หันหลังกลับมาตามเสียงเล็กๆ ที่ดังมาจากทางด้านหลังมองคนก็เจอคนที่ตัวเล็กกว่าตัวเขาเยอะมากเมื่อต้องแสงจันทร์แบบนี้ช่างดูเย้ายวนใจมากๆ แฮรี่สะบัดไล่ความคิดอะไรแปลกๆ ออกไปจากสมอง
"ตามผมออกมาทำไม"
แฮรี่ถามเสร็จก็หันหลังเพื่อจะเดินหนี พิมอัปสรได้ดึงข้อมือใหญ่เอาไว้ไม่ให้ไป แฮรี่ก้มมองมือเล็กที่ยึดเขาเอาไว้แน่น
"คุณจะเดินหนีฉันทำไมอย่าพูดว่าคิดไปเองการกระทำของคุณมันฟ้องว่าจงใจจะหนี"
"ใครว่าผมหนีคุณก็แค่รู้สึกไม่ดีเลยเดินออกมาสูดอากาศข้างนอก ตอนนี้โอเคขึ้นก็จะกลับเข้าไปด้านใน แต่ถ้าคุณอยากจะยืนตรงนี้ก็ตามใจที่นี่มันเป็นที่ของคุณอยู่แล้วผมไม่กล้าใกล้รัศมีของคุณ"
พิมอัปสรเมื่อฟังจากน้ำเสียงของแฮรี่ท่าทางก็แปลกๆ เขารู้จักเธอมาก่อนหรือเปล่าคนเราจะรู้สึกไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเลยหรือไงถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน
"ที่คุณทำอยู่ตอนนี้เขาเรียกว่าหนีว่าไปว่ามา ฉันก็รู้สึกคุ้นๆ ใบหน้าของคุณเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง สรุปเราสองคนเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหมคะ" พิมอัปสรหรี่ตามองใบหน้า เธอยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ จนแฮรี่ต้องหลบจึงแสร้งพูดเสียงแข็ง
"ผมไม่เคยเจอคุณและไม่ต้องการอยากจะรู้จักคุณ" แฮรี่ตอบเสียงดุ
"ทำไมคุณต้องพูดเสียงดังด้วย ฉันก็แค่ถามคุณเฉยๆ ไม่รู้จักไม่เคยเห็นก็ตอบฉันดีๆก็ได้ คนเรียนหมอเขาไม่ได้สอนการพูดจาถ้อยคำสุภาพหรือไง" พิมอัปสรตอกกลับจนแฮรี่ก็ชักเริ่มรู้สึกไม่พอใจ
"ถ้าคุณไม่รู้อะไรก็หยุดพูดไปเถอะขอร้องให้คุณเลิกมองผมด้วยสายตาแบบนั้นสักทีผมไม่ชอบ"
พิมอัปสรฟังแล้วกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนลากไปตบหน้ากลางสี่แยกแอบมีน้ำตาคลอตรงเป้าตาหน่อยๆ
แฮรี่เริ่มเห็นคนตรงหน้ามีน้ำตาคลอหัวใจของเขาถึงกับอ่อนยวบ ทำไมต้องกลับมาเจอผู้หญิงเด็กน้อยคนนี้อีกครั้งหลังจากเหตุการณ์ในอดีตที่สร้างบาดแผลฉกรรจ์ ทั้งที่ตัวเขารู้มาว่าส่วนใหญ่แล้วพิมอัปสรไม่ค่อยจะเข้ากรุงเทพ
เมื่อมองเด็กผู้หญิงตัวเล็กในวันนั้นเติบโตจนเป็นผู้หญิงสวยดูตอนนี้ ใจของเขามันหน่วงจนไม่สามารถที่จะยืนใกล้ๆ ได้นานไปมากกว่านี้พร้อมกับดึงมือเล็กที่ยึดข้อมือเขาเอาไว้แน่น
แต่แล้วเขาก็รู้สึกตกใจ เมื่อพิมอัปสรกระชากตัวเขาด้วยแรงที่มีไม่มาก แต่ทำให้ตัวเขาต้องหยุดชะงักทันที รู้สึกตกใจไม่น้อยเตรียมจะผลักพิมอัปสรถอยออกไป แต่ริมฝีปากนุ่มเย้ายวนจนเผลอควานหาความหวานในปากเล็กๆ มือแกร่งเปลี่ยนเป็นโอบรอบเอวดึงให้อีกฝ่ายเข้ามาชิด จุมพิตเนิ่นนานจนใครบางคนเริ่มที่จะหายใจไม่ทันต้องเบือนหน้าหนี
"พอใจคุณหรือยัง อยากจูบผมมากใช่ไหมก็อุทิศให้แล้วต้องการอะไรอีก ถ้าไม่มีขอตัวเข้าไปข้างในก่อน"
พิมอัปสรรู้สึกเจ็บเข้าไปในหน้าอกข้างซ้าย เขาทำเหมือนเธอไม่มีค่าขนาดจูบแรกของชีวิตก็ให้กับผู้ชายที่เขาเกลียดเธอคอยด่าเธอตลอดเวลา แต่ความรู้สึกข้างในของเธอมันก็ยังคงยึดมั่นต่อเขา
- Writer
