ไอ้ความรู้สึกที่ค่อย ๆ รุนแรงขึ้น มันทำให้ผมเปลี่ยนใจจากที่จะนั่งคุยและเล่นสนุกเกอร์กับเพื่อน
“กูกลับละ”
“อ้าว ไมรีบกลับวะ พรุ่งนี้มีเรียนบ่ายนะมึง”
ฉินบอก คงกลัวผมลืม
“กูอยากนอน...” ...กอดคนตัวหอม ๆ
ส่วนท้ายผมคิดในใจพลางเดินออกจากห้อง เรียกลิฟต์ลงไปชั้นหนึ่ง เมื่อเข้ามานั่งในรถอีกคันที่ผมจอดทิ้งไว้ที่คลับ ยังไม่ทันปิดประตู มัวล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง ตั้งใจจะโทร.หาคนที่ทำให้ผมคิดถึง แต่ใครบางคนกลับโผล่หน้ามายืนข้างรถเสียก่อน
“คุณเกียร์ครับ”
“อ้อ พี่เล็ก”
พี่เล็กเป็นผู้ชายวัยสามสิบห้า คอยดูแลจีสนุกเกอร์คลับ เรียกว่าเป็นผู้จัดการก็ได้ บางครั้งผมใช้ให้เขาจัดการธุระบางอย่างให้ เช่นครั้งนี้
“ได้เรื่องไหมพี่”
พี่เล็กพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก ท่าทีเรียบง่ายเสมือนคุยกับเพื่อนสักคน ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมสั่งไว้เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าคลับแห่งนี้แท้จริงแล้วเป็นของผม
“ครับ คุณหนูที่รั
