Chapter 8 เป็นเด็กพี่ไม่ดีตรงไหน
1042 Words
เขากอดไหล่ฉันด้วยท่าทางสบาย ๆ พาเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโซฟาตัวหนึ่งไม่ห่างจากที่เพื่อนเขานั่งเล่นไพ่กัน ฉันไม่กล้ามองหน้าใครเลย เพื่อนเขาคงไม่คิดหรอกว่าเราไม่ได้มีอะไรกัน แม้จะไม่มีใครพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นออกมา แววตายิ้ม ๆ ของผู้ชายท่าทางขี้เล่นสองคนทำให้ฉันยกมือลูบผมเมื่อบังเอิญมองเห็นความยุ่งเหยิงของมันสะท้อนจากเงากระจก
“จะกลับแล้วเหรอครับ อ้อ พี่ชื่อพี่ฉิน นั่นไอ้อาม แล้วก็ไอ้โตนะครับน้องที่รัก”
“เอ่อ สวัสดีค่ะ” พี่ฉินกับพี่อามที่ท่าทางขี้เล่น
“จะกลับแล้วเหรอ ไม่ดื่มด้วยกันหน่อย” คนชื่ออามถาม ส่วนคนชื่อโตแค่ปรายตามอง
“เสือก”
ฉันคิดคำพูดไม่ทัน คนข้างกายก็ตอบออกไปก่อนดึงฉันไปที่ประตูห้อง
Gear Part
“นายเป็นเจ้าของที่นี่เหรอ”
พอออกจากห้อง ที่รักเปิดปากถามทันที เราหยุดยืนคุยกันตรงห้องปาร์ตี้ ตึกนี้มีห้าชั้น ชั้นห้าเป็นห้องปาร์ตี้ห้องนี้และห้องพักสองห้อง ของผมห้องหนึ่ง อีกห้องของน้องชายผมเอง ชั้นสี่เป็นห้องเล่นสนุกเกอร์แบบส่วนตัว ขณะที่ชั้นสองสามเป็นห้องโต๊ะรวม และชั้นหนึ่งเป็นแผนกลงทะเบียนและร้านขายน้ำขายอาหาร ที่รักหันมองนั่นนี่ด้วยความสนใจ
“อืม”
ผมครางตอบง่าย ๆ เป็นใครก็คงเดาได้ มีห้องพักในตึกแบบนี้ถ้าไม่ใช่เจ้าของก็ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องอยู่แล้ว
“คนที่มาเล่นรู้ไหม”
“ใครจะมาสนใจว่าใครเป็นเจ้าของคลับล่ะ”
“ฉันแค่...รู้สึกว่านายกับพวกพี่เมธไม่กินเส้นกันเท่าไหร่ เลยแปลกใจนิดหน่อยที่พวกนั้นยังพากันมาเล่นที่นี่”
ผมกับพวกไอ้เมธไม่กินเส้นกันจริง แต่พวกเราไม่เคยฟาดปากกันสักครั้งหรอก แล้วไม่มีใครรู้ว่าที่นี่เป็นของผม อย่างมากก็คงเข้าใจกันว่าผมรู้จักเจ้าของที่นี่แค่นั้น
“ยังเรียกมันว่าพี่อีกเหรอ”
กับไอ้เมธ ผมไม่เคยชอบขี้หน้ามัน พอได้ยินที่รักเรียกมันอย่างสนิทสนมก็รู้สึกเหม็นหน้ามันขึ้นมาอีกเท่าตัว
เพราะงั้นแทนที่เราจะได้ตรงไปที่ลิฟต์ ผมเบี่ยงตัวเข้าหาคนตัวบาง ท่าทางผมคงคุกคามมากไปหน่อย เธอถึงถอยไปชนโต๊ะสนุกฯ แววตาลนลานระแวดระวัง
“จะทำอะไร”
คนสวยหน้าตื่น ผงะออกห่างจนตัวเธอเอนไปด้านหลัง ต้องใช้มือหนึ่งค้ำพื้นพรมสักหลาด อีกมือใช้ดันอกผมไว้ ผมมองแล้วแสยะยิ้ม ขำที่เธอคิดว่าจะหนีพ้นมือถ้าผมเอาจริง
“ทำอะไรดีล่ะ...” ผมละคำพูดไว้เพื่อปั่นเธอ “...เรียกร้องรางวัลที่พี่ควรได้ดีไหม...”
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปากแทบแตะปาก มองท่าทางระแวดระวังของเธอด้วยใจครื้นเครง
“เท่าไหร่ ฉันจะจ่ายค่าที่นายช่วยเหลือ”
“เผอิญเงินไม่เคยเป็นปัญหาของพี่ซะด้วยสิ”
ผมยื่นนิ้วไปเกี่ยวปอยผมที่ระใบหน้าสวย คนสวยปัดมือผมออกอย่างมีอารมณ์ อารมณ์หงุดหงิดน่ะนะ แววตาที่จ้องสบมาวาววับเย่อหยิ่งถือดีชวนให้ผมอยาก...จับเธอกดตรงนี้ เดี๋ยวนี้เลย
หน้าสวยมีคำถามแปะหรากลางหน้าว่า ‘ผมจะเอายังไง’
“เป็นเด็กพี่ไม่ดีตรงไหน”
“ตรงที่ไม่ได้อยากเป็นไง ไม่อยากเป็นเด็กใครทั้งนั้น”
“อ้อ อยากให้เอาฟรี”
“ปากหมา”
“ระวังหมาจะเลียปาก” ผมแกล้งหลุบตาลงมองจุดที่พูดถึง เลื่อนเลยลงไปยังทรวงอกที่เด่นดันเนื้อผ้า แล้ววกสายตากลับขึ้นมามองปากบางที่เม้มแน่น
ตาคู่งามขุ่นขวาง จมูกเล็กเชิดบ่งบอกความดื้อรั้นและร้าย
ผมแม่งโคตรชอบ ผู้หญิงร้าย ๆ ตรงหน้าตอนนี้มากเลย
เธอทำให้ผมตื่นตัวแค่เพราะมองสีหน้าถือดีของเธอโดยไม่ต้องบิวต์อะไรมากมาย
ผมก้มหน้าลงไปใกล้เธออีก กดดันให้ตัวเธอเอนถอยจนแผ่นหลังทาบลงบนพื้นพรมสักหลาดราคาแพง เท้ามือทั้งสองกับพื้นพรมกักตัวเธอไว้ใต้อาณัติ มองสีหน้าร้อนรนของเธออย่างตื่นเร้าไปทั้งสรรพางค์กาย
“หมาตัวนี้มันไม่เลียแค่ปากหรอกนะที่รัก มันจะเลียทั้งตัว”
ที่รักเม้มปากแน่น ขณะที่เธอมีท่าทีตื่นกลัวแต่ไม่ได้กระโจนหนีหรือกรีดร้องโวยวาย มันทำให้ผมนึกชอบใจมากขึ้น ผมกลัวว่าจะทำให้เธอเครียดตายจึงหยุดการข่มขวัญ เปลี่ยนไปจับข้อมือเล็ก ดึงให้เดินไปที่ลิฟต์
“เลิกเรียกไอ้เหี้ยนั่นว่าพี่ได้แล้ว”
“ก็อยากเรียกว่าไอ้เหมือนกันแต่มันคงดูไม่ดีเท่าไหร่”
“อยากเป็นเด็กดีว่างั้นเถอะ”
“แต่ต่อไปฉันกับเขาคงไม่ต้องมีเรื่องข้องเกี่ยวกันอีกแล้วล่ะ”
ผมปรายตามองคนพูด สีหน้าแววตาเธอไม่มีความเสียใจใด ๆ ที่บอกเลิกไอ้เมธ กลับกันสิ่งที่เห็นคือความโล่งใจสบายใจ
มันทำให้ผมรู้สึกอารมณ์ดี ใช้เวลาไม่เท่าไหร่ลิฟต์ลงมาถึงชั้นหนึ่งซึ่งเป็นโซนจอดรถวีไอพีหรือพูดให้ตรงคือเป็นที่จอดรถเฉพาะของผมกับเพื่อน
“ขึ้นรถสิ” เปิดประตูด้านข้างคนขับและพยักหน้าให้เธอ
“ไม่รบกวนดีกว่า”
“ที่รักขึ้นรถ นี่มันเวลาไหนแล้ว เธอคงไม่คิดจะเรียกแท็กซี่กลับบ้านเองหรอกนะ”
“จะไปส่งเหรอ”
“คิดว่าไงล่ะ”
เธอนิ่งเงียบไป จังหวะนี้ที่มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งออกมาจากคลับ เป็นกลุ่มนักศึกษาใน ม. ผมคิดแบบนั้นเพราะละแวกนี้ล้วนเป็นที่พักนักศึกษาของ ม.A สนุกเกอร์คลับของผมเปิดตั้งแต่ห้าโมงเย็นถึงตีสี่ทุกวัน ที่รักคงไม่อยากให้พวกมันเห็นจึงได้เดินมาขึ้นรถ
“บอกทางด้วย”
- Writer
