เขินเขา
1089 Words
เราสามคนมาถึงบ้านฉันตอนหกโมงหน่อยๆ มาถึงตาก็ให้ป้าอ้อยตั้งเตาหมูกระทะที่ศาลาในสวนหลังบ้านทันทีเพราะกลัวสองคนนี้จะกลับดึก
“ทำอะไร ตามจิกคริสเหรอ” แบมประชดฉัน คงเห็นว่าฉันเอาแต่นั่งมองโทรศัพท์
“เปล่า ฉันแค่บอกให้เขาให้คนที่บ้านมาส่งน่ะ ไม่อยากให้ขี่มอเตอร์ไซค์มา มันมืด นี่ไม่ยอมอ่าน”
“โอย คริสน่ะมันขี่มอเตอร์ไซค์รอบโคราชดึกกว่าที่มาบ้านแกอีกมั้ง ขี่ไปตีไปต่อยกับใครก็ออกบ่อย อย่าห่วงมันเวอร์น่ะ”
“ลิต้า อย่าเสียงดังสิ” ถึงจะโมโหเพื่อนแต่ก็ยังกังวลว่าเรื่องที่พวกนี้แซวฉันกับคริสจะไปเข้าหูคนอื่นในบ้าน เดี๋ยวก็ไปถึงตาหรอก ลำพังแค่สองคนนี้แซวยังอายขนาดนี้ ถ้าตามาแซวด้วยอีกคนไม่รู้จะวางตัวยังไง
“เออๆ โทษที ลืมตัว” ลิต้ากับแบมรู้ว่าฉันไม่ได้อยากจะให้ใครมาวุ่นวายเรื่องที่ฉันคิดเกินเลยกับคริส เพื่อนในห้องคนอื่นๆ นอกจากสองคนนี้ก็ไม่มีใครแซวฉันนักหรอก คงเพราะเห็นฉันกับคริสแบบนี้มานานแล้ว ก็คงไม่มีใครสนใจว่าฉันจะคิดเกินเพื่อน แม้แต่ตัวคริสเองก็ไม่รู้ว่าเขารู้ตัวแค่ไหน...ความรู้สึกของฉันน่ะ
พวกฉันนั่งกินหมูกระทะกันจนมืดสนิทคริสถึงโผล่มา พอดูนาฬิกาก็ชั่วโมงกว่าๆ เลยตั้งแต่แยกกัน ไม่รู้ไปไหนถึงเพิ่งมาเอาป่านนี้ ชุดนักเรียนก็ไม่ได้เปลี่ยนด้วย
“คริส มาๆ นี่พวกฉันกินจะอิ่มแล้วเนี่ย เหลืออะไรให้กินบ้าง” ลิต้าเรียกคริสมานั่งร่วมวง สองคนนั้นขยับให้เขานั่งข้างๆ ฉันอย่างรู้หน้าที่ ร่างสูงนั่งขัดสมาธิ ฉันก็หาจานกับตะเกียบให้เขา
“โค้กไหม หรือน้ำเปล่า” ฉันถาม
“มีเบียร์ไหม”
“ไม่ได้ซื้อเข้ามา” แบมเป็นคนตอบ พวกฉันสามคนก็ไม่ได้ชอบดื่มแอลกอฮอล์ อาจจะมีลองบ้างแต่ส่วนมากก็เป็นพวกไวน์คูลเลอร์ที่มีรสหวานๆ หน่อยมากกว่าจะเป็นเบียร์หรือเหล้าแบบที่พวกคริสชอบดื่ม
“กินโค้กไปก่อน” ฉันบอกตอนที่วางแก้วโค้กลงข้างๆ เขา คริสไม่ได้ตอบอะไร เขาใช้ตะเกียบคีบหมูปิ้งที่สุกแล้วใส่จาน ตักผัก และราดน้ำจิ้มก่อนจะกินเอาๆ ดูหิวทีเดียว ฉันเป็นคนคีบเนื้อขึ้นไปวางบนกระทะให้ ตอนนี้เหมือนลืมว่าตัวเองจะกินอะไร เห็นเขากินอร่อยก็รู้สึกจะอิ่มไปด้วย อย่างน้อยก็ดีกว่ามานั่งหน้าเซ็งในงานวันเกิดฉันละนะ
“ดูหิวนะ” แบมถามคริส และสายตามองฉันล้อๆ แบบที่ฉันคิดตามไม่ทันว่าจะล้อเรื่องอะไร
“หืม ยังไม่ได้กินอะไร”
“ที่กลับบ้านก่อนนึกว่าจะไปหาอะไรรองท้อง” ฉันชวนเขาคุยบ้าง จะได้ไม่น้อยหน้าเพื่อน หายไปบ้านตั้งชั่วโมงกว่าไม่รู้ไปทำอะไร
“กินทำไม ก็เธอบอกว่าจะเลี้ยงวันเกิด อยากกินหมูกระทะ” เขาตอบแบบที่ยังคีบเนื้อเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ คริสเหมือนจะตอบแบบกวนๆ หน่อย แต่เป็นคำตอบที่ทำให้ฉันอยากยิ้ม เขาก็ให้ความสำคัญกับวันเกิดฉันอยู่หรอกใช่ไหม อย่างน้อยๆ ก็ตั้งใจมากินหมูกระทะ
“เออ กินๆ นี่มีสั่งอะไรเพิ่มไหม พวกฉันกินจนท้องแน่นแล้ว เนี่ยเห็นนายกินก็อิ่มตาม” แบมพูดกับคริส และเป็นอีกครั้งที่ฉันเห็นว่าทั้งแบมทั้งลิต้ามองล้อฉัน ตอนนี้เพิ่งถึงบางอ้อว่าพวกเธอแซวอะไร ฉันนี่เองที่อิ่มอกอิ่มใจกับการเห็นคริสกินหมูกระทะงานวันเกิดตัวเอง
“เดี๋ยวไปถามป้าอ้อยให้ว่ามีอะไรเหลือไหม หมูจะหมดแล้ว” ทั้งหมู หมึก กุ้งที่ป้าอ้อยเตรียมให้เหลือไม่เยอะ กลัวว่าเขาจะกินไม่อิ่ม...และจะได้นั่งย่างกันนานๆ หน่อย
“ฉันไปด้วย” ลิต้าเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมฉัน ฉันถามป้าอ้อยว่ามีหมูกระทะเหลือไหมซึ่งก็ไม่ผิดหวังเพราะตาให้เตรียมไว้เยอะ เผื่อทุกคนในบ้านด้วย ตอนนี้คนที่บ้านฉันซึ่งมีสามชีวิตก็นั่งกินหมูกระทะกันในครัว
“แล้วตาช้อยกินอะไรคะ” ตาไม่ชอบมานั่งปิ้งย่างเหมือนคนอื่นหรอก
“ป้าทำเป็นสุกี้ให้แล้วค่ะ”
ตอนนี้ตาน่าจะกินข้าวกินยาและขึ้นห้องแล้ว ช่วงนี้แกไม่ค่อยสบาย ตอนพวกฉันมาถึงก็มาคุยด้วยนิดหน่อยแล้วบอกให้กินให้สนุก ขาดเหลืออะไรก็บอกป้าอ้อย แต่คงไม่ขาด น่าจะซื้อของตุนไว้พอสมควร
“ป้าหนูขอเค้กที่ซื้อมาด้วยนะคะ” ก่อนมาบ้านพวกฉันแวะซื้อเค้กก่อน ลิต้ากับแบมเป็นคนซื้อให้ ถึงอย่างไรวันเกิดก็คงอยากเป่าเค้กกัน
“เดี๋ยวน้าไปส่งค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะน้านวล กินกันต่อเลย พวกหนูถือได้ เนี่ยเทกุ้งกับหมึกลงมาด้วยกัน” เห็นกำลังกินกันอร่อยไม่อยากรบกวนใคร ฉันเป็นคนถือกะละมังวัตุดิบ ลิต้าเป็นคนถือเค้กกลับมาที่ศาลา ลิต้าวางเค้กไว้ข้างตัว ส่วนฉันแบ่งวัตถุดิบใส่กะละมังอีกใบ แล้วส่งให้พวกแบมกับลิต้า จะได้ช่วยกันคีบขึ้นเตา
“เป่าเค้กก่อนมะค่อยกินต่อ เดี๋ยวละลายก่อน”
“ละลายเหรอ” ฉันถามลิต้า
“เออ เค้กแบบไอติม อยากกิน” การซื้อเค้กวันเกิดให้เพื่อนไม่ใช่ฟีลเซอร์ไพรส์แบบเด็กๆ แล้วละ ฟีลเกิดอยากกินเฉยๆ
“อืม เป่าก็เป่า ค่อยกินต่อ ฉันเริ่มย่อยแล้ว” ฉันบอกเพื่อน ลิต้ากับแบมช่วยกันแกะกล่องเค้ก ก่อนจะส่งไฟแช็กให้คริส เขาเป็นคนจุดเทียน รู้สึกใจพองๆ กับภาพที่เขาบรรจงจุดเทียนแต่ละเล่ม ประคองไม่ให้ลมพัดดับราวกับความรู้สึกของฉันที่ถูกประคองไปกับแสงเทียนนวลๆ พอเสร็จลิต้าก็ส่งเค้กให้คริส เขารับมันและถือไว้ ฉันรู้ว่าเพื่อนตั้งใจส่งให้ แต่ตอนนี้คริสตรึงความรู้สึกฉันไว้หมด ไม่มีอารมณ์อยากจะเขินสองคนนั้นเท่าที่ควร...แต่เขินเขา
- Writer
