ผมไปส่งชมพูที่ศูนย์การค้าของมหาวิทยาลัยแล้วค่อยกลับมาเรียนวิชาที่สอง พอมาถึงเพื่อนก็เข้ามาถามทันที
“ที่ไม่กินข้าวกับเพื่อนคือไปกินข้าวกับแฟน” น็อตเป็นคนถามผม เพื่อนคนอื่นๆ ก็ดูสนใจ บางคนหันมารอฟังตรงๆ บางคนก็แอบเงี่ยหูฟัง
“ไม่ใช่แฟน”
“อ้าว กูนึกว่าแฟน พี่มึงเหรอ แต่หน้าเด็กกว่ามึงเยอะเลย” ก็คงต้องเดาว่าเป็นพี่สาว เพราะตอนนี้ผมเพิ่งปีหนึ่ง
“เปล่า” พอผมปฏิเสธอีกก็พากันทำหน้างง
“แล้วเป็นอะไร”
“เพื่อนโรงเรียนเดียวกัน”
“แค่เพื่อนจริงเปล่า เพื่อนโรงเรียนเดียวกันอะไรถึงขนาดต้องรอไปกินข้าวพร้อมกัน”
“ก็เพื่อนห้องเดียวกัน เพื่อนสนิท” นี่ผมต้องเอาคำที่ชมพูชอบอ้างมาใช้อ้างคนอื่น
“สนิทขนาดนั้น” เพื่อนผมยังทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ ซึ่งก็เข้าใจได้หากพวกนี้จะไม่เชื่อ ต้องสนิทขนาดไหนถึงจะต้องมารอกินข้าวด้วย และเป็นผู้หญิงอีก
“อืม รู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ พ่อกูเป็นเพื่อนกับคุณตาเขา” ผมเล่าแค่นั้น ไม่
