ตกหลุมรักซ้ำๆ
1048 Words
“น่ารำคาญตรงนี้ไง จุ้นไปทุกเรื่อง” แต่คริสดันไปตอบคำถามก่อนหน้า พอมาตอบในจังหวะนี้มันทำให้ใจโหวงๆ
“ตอบมาเลยว่าจีบกัน เป็นแฟนกันจริงไหม” แต่ก็ต้องเอาคำตอบมาให้ได้
“ทำไมถ้าเป็นแฟนกันจริงๆ แล้วเธอจะทำไม”
“ก็บอกแล้วไงว่าห้ามมีแฟน”
“เธอบอกว่าห้ามมีก่อนสิบห้าไม่ใช่หรือไง ฉันสิบห้ามาหลายเดือนแล้วนะ” คำโต้แย้งของเขาทำให้ฉันชะงักไป จำไม่ได้หรอกว่าอ้างกับเขาไว้แบบไหนบ้างเรื่องผู้หญิง ทั้งอ้างว่าพ่อเขาฝากเป็นหูเป็นตา อ้างว่าเด็กไป
“เหรอ ฉันบอกแบบนั้นเหรอ” ทำเป็นเฉไฉจำไม่ได้ คริสไม่ได้เถียง เขาเงียบแบบนี้เสมอเวลาที่รู้ว่าฉันกำลังแถ...
“ไม่ใช่ฉันบอกนายว่าสิบแปดเหรอ” คราวนี้คริสถึงหันกลับมามองฉัน ดูเหมือนอึ้งๆ เล็กน้อยที่ฉันอ้างได้อีก เลยรีบย้ำ
“สิบแปดนั่นแหละ กฎหมายไม่ให้เด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดมีแฟน”
“กฎหมายข้อไหนของเธออีกเนี่ย”
“นายจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ นายควรจะตั้งใจเรียนสังคมมากกว่านี้นะ” คริสถอนหายใจอย่างหน่ายๆ
“สมมติฉันอายุสิบแปดแล้วเธอจะไม่เลื่อนไปยี่สิบว่าไม่บรรลุนิติภาวะหรือไง” เขาดัก แต่ฉันกลับเห็นด้วย
“อืม ยี่สิบก็น่าสน หรือจนนายเรียนจบเลยยังได้” ก็อยากยื้อให้นานที่สุด
“ฉันให้แค่สิบแปด...” จู่ๆ คริสก็พูดขึ้นมา ฉันเอียงหน้ามองแล้วเขาก็ยิ่งทำให้สงสัยเมื่อดูเลิ่กลั่กแปลกๆ ก่อนที่จะกลบเกลื่อนให้ปกติ
“หัวโบราณ”
“หัวโบราณแล้วไม่มีปัญหาก็ดีแล้วไหม ไม่โดนกฎหมายพรากผู้เยาว์ หรือถ้านายพลาดทำสาวท้องขึ้นมาโดยไม่พร้อมนายจะเลี้ยงลูกไหวเหรอ ขนาดคนที่ว่าพร้อมแล้วยังเลี้ยงลูกตัวเองไม่ได้เลย” พูดไปก็กลายเป็นตอกย้ำตัวเอง พ่อกับแม่มีฉันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่โชคดีครอบครัวพร้อมเลี้ยงหลานให้...และพอพวกเขาเรียนจบ ทำงาน ก็ยังปล่อยให้ตากับยายเลี้ยงฉันอยู่ดี...แล้วก็แยกทางกัน ฉันแค่โชคดีที่ตากับยายรวย
“คริส ตกลงนายกับน้องข้าวฟ่าง...”
“ไม่ได้จีบ ไม่ได้คบ พอใจยัง” เขาตอบตัดรำคาญทั้งที่ฉันยังถามไม่จบด้วยซ้ำ แค่นี้ก็ทำให้ยิ้มออก โล่งอกไปอีกหนึ่งราย ฉันคีบกุ้งที่เขาแกะให้ตัวเมื่อกี้จิ้มน้ำจิ้ม อืม อร่อย
“คริส แกะให้อีกหน่อยสิ เหมือนจะอร่อย” ฉันคีบกุ้งบนเตาใส่จานเขา แล้วคีบที่ยังไม่ย่างขึ้นย่างรอ คริสถอนหายใจดูรำคาญ แต่ก็แกะให้ เรากินเนื้อย่างสองคนต่ออีกราวๆ ชั่วโมง เขากินเยอะมากจนเกือบหมดเกลี้ยงจริงๆ ถึงบอกว่าอิ่ม
“นายมายังไงนะ ใครมาส่ง” เพิ่งนึกได้ว่าควรถามเขา
“ขี่มอเตอร์ไซค์มา”
“ก็บอกแล้ว...”
“อย่าบ่น” เขาห้ามไว้ก่อนที่ฉันจะได้บ่น ฉันค้อนใส่เขาอย่างอดไม่ได้แต่ก็ไม่บ่นต่อจริงๆ
“งั้นกลับเถอะ สามทุ่มกว่าแล้ว อากาศก็เย็นด้วย” ตอนนี้ยังปลายหน้าหนาวอยู่ ดึกมาอากาศจะเย็น
“อืม”
เราสองคนลุกจากศาลา ฉันไปส่งคริสที่มอเตอร์ไซค์ซึ่งจอดอยู่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน ในแสงสว่างสลัวๆ เห็นถุงขนาดใหญ่วางอยู่ที่รถเขา คริสหยิบเอาตุ๊กตาหมีตัวโตออกมา แค่เห็นก็ทำให้หัวใจฉันสว่างวาบขึ้นมา ยิ้มให้เขาแบบไม่คิดจะดึงหน้าได้อีก
“ของฉันใช่ไหม”
“อืม” เขาส่งให้ แล้วก็ยิ้มให้ด้วยแหละ
“ขอบใจ นึกว่าจะไม่มีของขวัญให้แล้ว” ฉันกอดมันแนบอก ตัวนี้โตกว่าปีก่อนๆ คริสให้ตุ๊กตาฉันทุกปี เคยคิดว่าเขาไม่มีไอเดียในการหาของขวัญใหม่ๆ บ้างเลย แต่ก็เหมาะกับคนแบบเขาแหละ คงไม่ใส่ใจกับอะไรแบบนี้หรอก แค่มีให้ทุกปีก็ใจดีมากแล้ว...ที่สำคัญมันกลายเป็นสิ่งที่ฉันชอบมาก กอดของตุ๊กตามันอุ่นดีเหมือนกันสำหรับเด็กที่ไม่เคยรู้ว่าอ้อมกอดที่อุ่นๆ เป็นแบบไหน
“ไม่ให้วันนี้ก็จะทวงอยู่ดี” ฉันย่นจมูกใส่คนที่ดักได้ถูกทุกทาง...ฉันทวงแน่ๆ ละถ้าเขาไม่ให้
“กลับละ”
“อืม แล้วกลับได้ไหม”
“กลับเช้าฉันก็กลับมาแล้ว อืม แต่หนาวนะ ลืมเอาเสื้อแขนยาวมา”
“เอาไหมล่ะ เดี๋ยวขึ้นไปเอาบนห้องให้”
คริสทำเหมือนคิดเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า
“รอแป๊บหนึ่ง”
“เดี๋ยวเข้าไปในบ้านด้วย” เขาบอก เราสองคนเลยเดินเข้าไปในบ้าน คริสรออยู่ข้างล่างขณะที่ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องนอนไปหาเสื้อให้เขา แม้จะตัวเล็กกว่าเขามากแต่ก็พอมีเสื้อแขนยาวตัวโคร่งที่เขาพอใส่ได้ ฉันวางตุ๊กตาตัวใหม่บนเตียงข้างๆ ตัวเก่าที่เขาให้เมื่อสองปีก่อน แล้วก็มองเลยไปยังตัวอื่นๆ ในตู้ ยิ้มด้วยความสุข อยากจะชื่นชมมันนานกว่านี้แต่ก็ต้องรีบเอาเสื้อลงไปให้เขา...เดี๋ยวกลับขึ้นมาจะเอามากอดให้ครบทุกตัวเลย
“คริส นี่เสื้อ น่าจะใส่ได้”
“อืม” เขารับแล้วก็สวมตรงนั้นเลย ฉันยิ้มเมื่อเห็นว่าเสื้อสีฟ้าลายหมีก็เหมาะกับเขาดี
“ไม่ต้องออกไปส่งหรอก” เขาบอกไว้เมื่อฉันทำท่าจะขยับตาม
“อืม ขับรถดีๆ” แล้วเราก็ยืนมองกัน ดูเก้ๆ กังๆ กันทั้งคู่
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ อืม ลืมอวยพรใช่ไหม” เขาเอ่ยประโยคนั้นจบก็ยืนนิ่งอยู่ชั่วขณะก่อนจะหมุนตัวแล้วก็เดินลิ่วๆ ออกจากบ้าน ฉันที่สมองว่างเปล่าอยู่เมื่อครู่ก็ยิ้มจนแก้มฉีกให้กับคนที่เพิ่งเดินออกไป บ้าจริง ทำไมคืนนี้มันดีมากเลย ดีแบบไม่มีอะไรมากั้น นี่ฉันต้องตกหลุมรักเขาซ้ำๆ เพียงแค่เขาทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้ เพียงแค่ไม่กี่ประโยคมันก็ฟูๆ ในใจแบบมากมาย
- Writer
