“กลับมาหาข้านะ หรงหรง”
“..........”
ตงหยางที่เห็นฟางหรงเงียบไป ก็กระชับอ้อมกอดแน่น ฟางหรงในตอนนี้ทำเพียงยืนนิ่ง ไม่ได้สวมกอดหรือผลักตงหยางออกแต่อย่างใด
“หรงหรง เจ้าพูดอะไรหน่อยสิ”
“ตอนนี้อยากฟังคำพูดข้าแล้วหรือ ตอนท่านทิ้งข้าไปแต่งงาน ก็ไม่เห็นสนใจความรู้สึกข้า ท่านคิดแทนข้าไปซะทุกอย่าง ตงหยางเจ้ามาอยากฟังตอนนี้สายไปหรือไม่”
ตงหยางคลายอ้อมกอดจากฟางหรง เขามองใบหน้าที่เฝ้าคิดถึงมาหลายเดือน เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ฟางหรงในตอนนี้สบตาเขานิ่ง นางไม่มีแววตาที่คิดถึงหรือโหยหาเขาอีกต่อไปแล้ว
“อะไรทำให้เจ้าเปลี่ยนไปเช่นนี้”
“...............”
“หรงหรง ข้าไม่ต้องการให้เจ้าใช้ชีวิตเช่นนี้”
“ตงหยาง พอสักที!!!”
ฟางหรงเม้มปากแน่น นางทนฟังตงหยางพูดมาพอแล้ว คนที่อยู่ตรงหน้านางไม่ใช่ตงหยางที่นางรักอีกแล้ว
“ไม่ต้องการให้ข้าใช้ชีวิต เช่นนี้ งั้นช่วยบอกข้าหน่อยข้าควรใช้ชีวิตเช่นไร ต้องให้ข้าจมปลักในรัก เ
