“..........”
“.........”
ศาลาริมน้ำตอนนี้ปกคลุมไปด้วยความเงียบ แม้จะมีคนนั่งอยู่ถึงสามคนก็ตาม
“พวกเจ้า....”
ฟางหรงที่กำลังจะพูดก็ต้องหยุดทันที เมื่อเห็นสายตาของบุรุษทั้งสองที่จ้องมาที่นาง ท่านพ่อ ท่านพาคนพวกนี้มารลอบฆ่าลูกใช่ไหม ลูกทำไม่ดีต่อท่านหรือเจ้าคะ
“คุณหนูท่านแม่ทัพกับกุนซือหานกำลังเดินมาทางนี้เจ้าค่ะ”
ซูลี่เข้ามากระซิบให้ฟางหรงรับรู้ ฟางหรงที่ฟังแทบลมจับ เหตุใดวันนี้ถึงเจอแต่ตัวปัญหากัน
“หรงหรง”
เหอะนึกถึงปัญหา ปัญหาก็มา ฟางหรงมองจางหมิ่งและเจียอี้ที่เดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้าง ๆ นาง
“ข้าตามหาเจ้าอยู่ตั้งนาน เหตุใดมาอยู่กับเชลย”
เหอะ ๆ นิสัยไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริง ๆ
“ซูลี่พาพวกเขาไปพักที่ห้องก่อน เดี๋ยวข้าเสร็จจากตรงนี้แล้วจะตามไป”
“เจ้าค่ะ เชิญทางนี้เจ้าค่ะ”
หลี่อ๋องและแม่ทัพเฟยเย่กำมือแน่น พวกเขามองไปที่บุคคลทั้งสามด้วยสายตาอาฆาต อยากฆ่าให้ตายนัก พวกมันกล้าหยามเกียร
