“แต่งอีกแล้วหรือ”
“คราวนี้เป็นบุรุษตระกูลไหนโชคร้ายอีก”
“เป็นองค์ชายสี่ ที่ร่างกายอ่อนแอใกล้ตายผู้นั้นไง”
“ช่างน่าเวทนา คงโดนบังคับมาแน่ ๆ ”
“ข้าได้ยินว่าจะแต่งเข้าเป็นสามีเอก ขาพิการเช่นนี้เรื่องบนเตียงจะได้เรื่องหรือ”
เสียงชาวบ้านดังขึ้นตลอด
ทางที่เกี้ยวเจ้าบ่าวขององค์ชายสี่ผ่าน เขาเพียงแค่พยายามข่มอารมณ์ หากสั่งฆ่าคนในวันนี้เช่นนี้คงไม่เป็นการดี เกี้ยวเจ้าบ่าวมาหยุดลงที่หน้าจวน องค์ชายสี่ปิดผ้าคลุมหน้าลง
“เขาเดินไม่ได้จริง ๆ ”
“คุณหนูเฉินผู้นี้ช่างหน้าไม่อายยิ่งนัก”
เสียงนินทายังคงดังไม่ขาดสาย องค์ชายสี่ที่นั่งอยู่บนรถเข็นทำเพียงข่มอารมณ์ไว้เขากำมือทั้งสองแน่น
“จำหน้าพวกมันไว้ หากผ่านวันนี้ไปฆ่าให้หมด”
“พ่ะย่ะค่ะ”
อามู่รับคำองค์ชายทันที พวกสมควรตาย
ฟางหรงในตอนนี้สวมชุดแต่งงานสีแดง นางเดินเข้าไปในพิธีพร้อมองค์ชายสี่ที่นั่งรถเข็นที่มีอามู่เข็นให้ รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของนา
