INTRO
409 Words
คฤหาสน์หรูของมาร์คัส
“จับฉันมาทำไม!”
เสียงใสเอ่ยถามด้วยความขุนเคือง เมื่อเธอถูกชายฉกรรจ์ที่ไหนไม่รู้ลักพาตัวมา แถมเธอยังไม่รู้อีกด้วยว่าเธออยู่ในบ้านของใคร และตอนนี้ก็กำลังถูกมัดด้วยเชือกอยู่ที่เก้าอี้ โดยมีชายหนุ่มที่เธอเองก็รู้ว่าเป็นใครจ้องมองอยู่
“ทำงานให้ใคร”
มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะหยิบซิก้าขึ้นมาคาบและจุดเพื่อสูบมัน
“ทำบ้าอะไร! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
“…”
“ฉันไปทำอะไรให้! ปล่อยเดี๋ยวนี้!”
“หึ จะปฏิเสธว่าโทรศัพท์เครื่องนี้กับเพจส้นตีนๆไม่ใช่ของมึง?”
“อะ..อะไร! ฉันไม่ได้ยุ่งเรื่องอะไรของนายสักหน่อย ฉันไม่ได้ยุ่งเรื่องของนายเลยสักนิด!”
“คนที่มึงถ่ายคือคนของกู สาระแนไม่เข้าเรื่อง”
“คนพวกนั้นเป็นคนของนายเหรอ! แสดงว่านายก็ทำเรื่องผิดกฏหมายจริงๆสิ!”
“…”
“ปล่อยฉันนะ!”
“พ่อแม่ชื่ออะไร”
“ใครจะบ้าบอกชื่อพ่อแม่กับคนแบบนายกัน!”
“วินัย จารุภา นิ่มน้อย จารุภา ณิชา จารุภา.. หึ” ใบหน้าคมคายเค้นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ร่างเล็กที่กำลังนั่งทำสีหน้าตกใจ เพราะเขารู้จักชื่อพ่อแม่ รวมไปถึงชื่อของเธอด้วย
“ระ..รู้ได้ไง! อย่ายุ่งกับพ่อแม่ฉันนะ!”
“ฉันไม่เคยปล่อยคนที่ตั้งใจทำลายฉันไปง่ายๆ นอกจาตานอย่างเดียว” มือหนาบีบไปที่แก้มสวยอย่างไม่ปราณี เพราะเธอจงใจที่จะเปิดโปรงงานผิดกฏหมายของเขาด้วยการใช้เพจข่าวของเธอลงคลิป
“ตะ..ตายเลยเหรอ! แต่นายทำผิดกฏหมาย ใช้ธุรกิจบังหน้า ก็สมควรถูกเปิดโปรงไม่ใช่เหรอ!”
“เสือกไม่เข้าเรื่อง กูต้องเสียเงินปิดเรื่องไป10ล้านเพราะสมองโง่ๆของมึง งั้นกูจะขายพ่อแม่มึงไปชายแดนแล้วกัน”
“ไม่ได้นะ! อย่ายุ่งกับพ่อแม่ฉันนะ!”
“หึ”
———————————-
“ฉันจะหาเงินมาคืนนายให้ไวที่สุด”
“ใช้ตัวของมึงแลกเงิน”
“…”
“จะยอมตายหรือยอมเป็นทาสใต้ร่างกายกู”
“ยอมตาย!”
“งั้นเอาครอบครัวมึงตายไปด้วยสิ”
“มะ..ไม่นะมาร์คัส!”
“…”
“เออ! ตะ..แต่ฉันเป็นโรค HIV นายกล้ามีอะไรกลับฉันเหรอ”
- Writer
