รักปัก(ษ์)ใจ

หาความสุขใส่ตัว

วันนี้อาการ ‘แพ้ท้องแทนเมีย’ ของปักษ์ก็ยังไม่ทุเลาลง แต่ดีกว่าเมื่อวานตรงที่เขาไม่ค่อยอ่อนแรงแล้ว แต่นอกนั้นก็เหมือนเดิม

วันนี้เป็นวันเสาร์ บริษัทของปักษ์ยังคงทำงาน ซึ่งเขาผู้เป็นเจ้าของบริษัทจะหยุดก็ได้ แต่เขาก็ไม่หยุด เพราะมีเอกสารบางอย่างต้องเคลียร์

เขาไปถึงบริษัทพร้อมด้วยมะม่วงเปรี้ยวกล่องใหญ่ที่แม่บ้านเตรียมให้ มียาหอมของพิงค์ลานนาถือติดมือ และมีของกินอื่น ๆ ที่เขาโทร.สั่งพลอยมณีให้เตรียมหามาไว้ ทั้งผลไม้ เค้ก คุ้กกี้และอื่น ๆ ซึ่งพลอยมณีเห็นแล้วก็ได้แต่กลุ้มใจ ขืนเจ้านายของเธอกินแบบนี้ทุกวัน ภาพหนุ่มฮอตไม่หลงเหลือเป็นแน่

ช่วงสาย ๆ ปักษ์มีอาการหน้ามืดหนักกว่าทุกวัน จนพลอยมณีตัดสินใจว่าจะพาเขาไปหาหมอ

ระหว่างที่ประคองเขาไปตามทางเดินนั่นเอง พิงค์ลานนาก็เดินเข้าประตูบริษัทมาพอดี พอเห็นสภาพของเขา เธอก็รีบเดินเข้าไปหาด้วยความตกใจและเป็นห่วง

“คุณปักษ์เป็นอะไรคะ”

“อาการเดิมค่ะคุณปิ๊ง” พลอยมณีเป็นคนตอบ ระหว่างนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอจึงเอ่ยกับพิงค์ลานนา “รบกวนช่วยประคองคุณปักษ์แทนพลอยหน่อยนะคะ ขอรับโทรศัพท์แป๊บนึง”

พิงค์ลานนาลังเล กลัวความไม่เหมาะสม แต่แล้วความเป็นห่วงเขาก็มีมากกว่า เธอจึงยื่นมือไปช่วยประคองเขา พลางถาม

“จะไปหาหมอใช่มั้ยคะ”

“อืม แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกดีขึ้นแล้วนะ” ปักษ์ตอบไปตามความรู้สึกของเขาตอนนี้ ให้ตายสิ! ร่างกายเขามันเป็นบ้าอะไรกันวะเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ดูตอนนี้สิ เหมือนไม่ได้เป็นอะไรเลยอย่างนั้นแหละ! “ไม่ต้องไปหาหมอแล้ว”

พิงค์ลานนาทำหน้างง เช่นเดียวกับพลอยมณีที่เพิ่งวางสาย ซึ่งสายที่โทร.เข้ามา ก็ไม่ใช่จากใคร ไปรยานั่นเอง

พอรู้ว่าพี่ชายกำลังจะไปหาหมอ ไปรยาก็ออกจากห้องทำงานเพื่อมาหา แล้วเห็นตอนพิงค์ลานนากำลังเดินเข้ามาพอดี จึงอยากทดสอบพี่ชายและเรื่องราวที่พี่ชายเล่าให้ฟังเมื่อคืนเสียหน่อย

“อ้าว ตกลงไม่ไปหาหมอแล้วเหรอคะคุณปักษ์” พลอยมณีถาม

“ดีขึ้นแล้วละ ผมเองก็ไม่ค่อยอยากไปด้วย เสียเวลาทำงานเปล่า ๆ...อ้อ ว่าแต่คุณมาพบใครหรือ” ตอนท้ายเขาหันไปทางหญิงสาวผู้เป็นแขก ซึ่งวันนี้อยู่ในชุดคลุมท้องแบบเอี๊ยมยีนรวบผมเรียบร้อย ใบหน้าอ่อนใสจนเห็นเส้นเลือด มองหน้าเธอแล้วปักษ์ก็พบแต่ความสบายตาสบายใจบอกไม่ถูก

“ปุ๊นัดคุณปิ๊งมาพบเองค่ะ” เสียงของไปรยาดังขึ้น แล้วเจ้าตัวก็เดินเข้ามา “พี่ปักษ์โอเคแล้วใช่มั้ยคะ”

“อื้อ” เขาพยักหน้ายืนยัน คนน้องจึงหันไปทางพิงค์ลานนาแล้วเอ่ย

“เชิญค่ะคุณปิ๊ง”

พิงค์ลานนาทำเสียงรับทราบ แล้วเดินตามอีกฝ่ายไปทันที ส่วนปักษ์ก็กลับเข้าห้องทำงานของตนตามเดิม ด้วยความสับสนในใจ

นี่เขาเป็นบ้าอะไร ทำไมต้องรู้สึกแปลก ๆ แบบนั้นกับพี่สาวของคู่หมั้นด้วย ทุเรศตัวเองเหลือเกิน เธอกำลังท้องอยู่ด้วยแท้ ๆ

“บ้าเอ๊ย นายเป็นอะไรไปวะปักษ์” เขาทรุดกายลงนั่งแรง ๆ บนเก้าอี้ด้วยความหงุดหงิดตัวเอง คว้ามะม่วงเปรี้ยวมาเคี้ยวตุ้ย ๆ พลางก็ใช้ความคิดไปพลางกับสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็น กำลังรู้สึก

สักพักเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทร.ออกหาหญิงสาวผู้เป็นคู่หมั้น

ขวัญระมิงค์เท่านั้นที่จะช่วยเขาได้

โทรศัพท์มือถือของขวัญระมิงค์ดังขึ้นในคอนโดหรูกลางใจเมือง มันกรีดเสียงอยู่สักพักก็เงียบลง เพราะไม่มีการกดรับจากทางนี้ เหตุเพราะว่าหญิงสาวเจ้าของเครื่องกำลังโรมรันพันตูอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง!

“เอ๊ะ เสียงเรียกเข้านี้ ผมจำได้ เป็นของว่าที่สามีคุณนี่ ไม่รับหน่อยเหรอ” ผู้ชายที่กำลังโยกตัวอยู่เหนือร่างเธอถามขึ้นด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะ เธอไม่มีวันรับสายนั่นหรอก เธอกำลังเสียวซ่านอยู่ใต้ร่างเขาขนาดนี้

“อย่าเพิ่งถาม ไปต่อก่อน” ขวัญระมิงค์อ้อนวอนเสียงสั่นพร่า ใบหน้าของเธอแดงก่ำและบิดเบี้ยวไปด้วยความหฤหรรษ์จากฤทธิ์พิศวาสที่เขาปรนเปรอให้

ชายหนุ่มยิ้มพอใจ จากนั้นจึงโยกตัวแรงขึ้น ๆ เพื่อนำเธอไปสู่จุดหมายปลายทาง

ขวัญระมิงค์ครางเสียงสุขสม ใบหน้าสวยระบายด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ ความพึงพอใจที่ปักษ์ไม่เคยให้เธอแม้แต่ครั้งเดียว!

ก่อนหน้าที่เขาจะประสบอุบัติเหตุ เธอพยายามส่งสัญญาณให้เขา แต่เขาก็ซื่อบื้อ ไม่สิ! เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนซื่อบื้อ จูบของเขาออกจะร้อนแรง แต่เขาไม่ยอมไปไกลกว่านั้น เขาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษทั้งที่เธอไม่ได้ต้องการ สิ่งที่เธอต้องการคือเป็นของเขา และเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาตามลำดับต่อไป แต่จนแล้วจนรอด เขาก็ไม่ยอมแตะต้องเธอนอกจากการกอดและจูบ เขาทำให้เธอเสียความมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง เธอจึงต้องถามหาความมั่นใจจากผู้ชายคนอื่น ๆ และนั่นจึงเป็นเหตุผลให้มีคนเห็นว่าเธอไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่น ใครคนนั้นส่งข่าวบอกเขา แล้วเขาก็ขับรถตามจนเกิดอุบัติเหตุ เธอจึงต้องทำเหมือนตัวเองนอนอยู่บ้าน ไม่ได้ออกไปไหน ด้วยการ ‘ส่ง’ พิงค์ลานนาไปหาเขาแทน

ครู่ต่อมา ชายหนุ่มที่อยู่เหนือร่างเธอก็ครางเสียงกระหึ่มบ่งบอกว่าเขาก็ถึงจุดหมายแล้วเช่นกัน เขาทิ้งตัวลงข้างกายเธอ ถอนหายใจยาว ๆ ด้วยความสุขสม

“อาทิตย์หน้าเราคงต้องห่างกันสักพัก” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ยังหอบ ๆ

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำง่าย ๆ “เอาไว้คุณแต่งงานเสร็จแล้วค่อยเจอกันก็ได้ค่ะ ว่าแต่จะไปฮันนีมูนที่ไหนคะ”

“แฟนผมเขาอยากไปญี่ปุ่น ไปด้วยกันมั้ยล่ะ”

ขวัญระมิงค์หัวเราะขำ ๆ “เราอย่าเลวถึงขนาดนั้นเลยค่ะ คุณไปฮันนีมูนก็ใช้เวลากับเมียคุณไปเถอะ”

ชายหนุ่มพลิกตัวตะแคงข้างเข้าหาเธอ แล้วเริ่มต้นลูบไล้แขนเรียวเสลานั้นอย่างหลงใหล “ผมคงคิดถึงคุณมาก”

“ฉันก็จะคิดถึงคุณเหมือนกัน” เธอตอบกลับ แล้วพลิกตัวมาสบตาเขา ก่อนจะยื่นหน้ามาจูบปากเขาครั้งหนึ่ง “เมียเผลอแล้วค่อยเจอกันก็แล้วกันนะ”

จากนั้นเธอก็ขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้น แต่ชายหนุ่มกลับรั้งร่างเธอไว้แล้วดึงเข้าหาตัว และเริ่มต้นจูบเธออีกครั้ง

“เดี๋ยวสิ ผมยังไม่อิ่มเลย...ผมรู้คุณก็ยังไม่อิ่ม”

“พอแล้วค่ะ ฉันจะไปหาคู่หมั้นฉัน” เธอว่าพลางกรีดนิ้วโชว์แหวนให้เขาดู “เขารอฉันอยู่”

“ผมให้คุณเพิ่มอีก อยู่กับผมต่ออีกครึ่งชั่วโมง”

ขวัญระมิงค์หัวเราะออกมาเบา ๆ “บ้าจริง นี่เห็นฉันเป็นคนเห็นแก่เงินไปได้ บอกแล้วไงว่าถ้าไม่พอใจก็จะไม่ทำ”

เขาเองก็หัวเราะเช่นกัน แล้วทำการปลุกเร้าเธออย่างคนที่รู้ใจรู้จักร่างกายเธอเป็นอย่างดี ขวัญระมิงค์พยายามต่อต้าน แต่เพียงครู่เดียว เธอก็จำต้องยอมสยบต่อเขา ชายหนุ่มยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจระคนสมเพช...