กลับออกมาจากบ้านของพี่สาวฝาแฝด ขวัญระมิงค์ก็โทร.หาพีร์ด้วยน้ำเสียงเชิงสั่งอยู่กลาย ๆ
“คุณต้องมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันเครียดจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ฉันต้องการที่ระบาย”
“แต่ผมมีนัดกินข้าวที่บ้านแฟน...”
“ช่างแม่งก่อนได้มั้ยล่ะ ถ้าคุณไม่มา ฉันสาบานได้เลยว่ารูปที่คุณกินข้าวกับฉันจะอยู่ในไลน์แฟนคุณแน่!”
พีร์หัวเราะหึหึด้วยความสมเพช อันทำให้ขวัญระมิงค์หน้าร้อนผ่าว
“ก็เอาสิ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าคู่หมั้นคุณเห็น เขาจะว่ายังไง”
“นี่คุณขู่ฉันเหรอ!”
“ผมไม่ได้ขู่...ไม่เอาน่าขวัญ ไหน ๆ ก็จะจากกันแล้ว ก็จากกันดี ๆ ดีกว่านะ เผื่อวันหน้าวันหลังที่คุณ เงี่...เอ่อ คุณเหงา ผมอาจจะเป็นที่พึ่งพิงให้คุณได้”
“ฮือ แต่ฉันอยากตอนนี้นี่” หญิงสาวหน้าสวยพูดเรื่องนี้ออกมาอย่างไม่ละอายปากสักนิด “คุณมาหาฉันไม่ได้เหรอ ฉันทั้งอยากทั้งเครียดไปหมดแล้ว”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก็กรอกเสียงลงมาด้วยเสียงที่เบากว่าเดิมนิ
