“คุณกลับไปเถอะค่ะ” เธอเอ่ยเสียงราบเรียบ ท่าทีห่างเหินอย่างที่ควรจะเป็น “แล้วก็อย่ามาที่นี่อีก เอาจริง ๆ คุณกับดิฉัน เราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน และเป็นแค่คนร่วมงานกันเท่านั้น คุณไม่ควรมาที่นี่ตั้งแต่แรก”
“คุณปิ๊ง...” ปักษ์ครางชื่อนั้นเสียงแผ่ว พยายามเรียกสติตัวเองกลับมา บอกตัวเองว่า เขาก็แค่กำลังสงสัยในตัวเธอ ยังมิอาจฟันธงว่ามีการเปลี่ยนตัวกันระหว่างเธอกับคู่หมั้นเขาจริง ๆ ที่เขารู้สึกกับเธอตอนนี้ สบายใจ อบอุ่นใจเวลาได้อยู่ใกล้เธอแบบนี้ เขาก็แค่อาจจะคิดไปเองเท่านั้น!
ที่สุด แม้ในใจอยากจะดึงร่างเธอมากอดให้สมกับความรู้สึกที่อัดแน่นในใจ ปักษ์ก็ทำได้เพียงก้าวถอยหลังสองก้าว เพื่อเว้นพื้นที่ระหว่างเธอและเขา
“นั่นสินะ จริง ๆ แล้ว เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ผมขอโทษด้วยที่มารบกวนคุณ...” ชายหนุ่มโค้งศีรษะในตอนท้ายเพื่อขอโทษ จากนั้นจึงหมุนตัวเดินจากไป
พิงค์ลานนาบีบมือตัวเองแน่นไม่ให้ปล่อยเสียงสะอื้นออก
