ซานซานพริ้มตาซบไหล่หนาของจ้าวเหว่ยอยู่เงียบๆ เบียดกายแนบชิดสนิทสนม
ชายหนุ่มจึงเอื้อมวงแขนโอบรัดเอวนางเอาไว้ แผ่ซ่านความอบอุ่นจากกายหนุ่มสู่กายสาว ท่วงท่านี้ไม่ต่างจากยามนอนหลับร่วมเตียงกันทุกคืน
ทั้งสองนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย มีเสียงแหบต่ำของบุรุษสลับกับเสียงสดใสของสตรีดังฝ่าสายลมเย็นยามราตรีเนิ่นนาน พาให้รอบด้านมีกลิ่นอายของคู่รักปรากฏขึ้น
ไม่มีเรื่องต้องกังวล ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง ไม่มีภาระ ไร้พันธนาการ ใช้ชีวิตได้อย่างสุขสำราญ ถึงแม้รอบด้านจะมีเพียงบ้านเก่าทรุดโทรม ไม่มีเรือนใหญ่โตโอ่อ่า ปราศจากสิ่งของล้ำค่า ไม่มีอาภรณ์ชั้นสูง แต่กลับไม่มีผลอันใดกับพวกเขา
แผ่นฟ้ายังคงมืดสลัว ยิ่งนานยิ่งล่วงเข้ายามดึก น้ำค้างพร่างพรม สายลมเย็นจัด ทว่ากลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด พาจิตใจหวั่นไหวอย่างที่สุด
ซานซานยังคงเบียดกายแนบชิดเจ้าของกายแกร่งไม่ขยับ มือของเขาที่กำลังโอบเอวนางมีความร้อ
