ทางด้านหนึ่งใต้ร่มไม้มุมลับตา
จ้ายเหว่ยยืนนิ่งเหยียดตัวตรงเอามือไพล่หลัง ท่าทางคงไว้ซึ่งความสง่างามน่าเกรงขาม ทว่ากลับหรี่ตามองซานซานเพื่อหยั่งเชิงเป็นระยะ เห็นโทสะคุกรุ่นสายหนึ่งยังคงไหลวนอยู่ในแววตานาง ยิ่งระวังเป็นพิเศษ
ซานซานช้อนตามองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งสะกดอารมณ์โกรธเกรี้ยวก่อนหน้าลงไป คิดในใจว่ารัชทายาทคงมาตำหนินางเรื่องเมื่อครู่ที่คิดทำร้ายคนสนิทของเขาเป็นแน่
นางจึงระวังกิริยาเช่นกัน
ทั้งสองปล่อยเวลาให้เคลื่อนผ่านไร้สรรพเสียงใดเล็ดลอดจากแต่ละฝ่าย เนิ่นนานผ่านไปผู้น้อยเช่นซานซานจึงปรับอารมณ์ขุ่นมัวกลืนลงท้องจนเกลี้ยง ก่อนถอนหายใจแผ่วเบา เอ่ยอย่างสำรวมว่า
“หม่อมฉันขออภัยที่ล่วงเกินคนของพระองค์ และรับรองว่าเรื่องเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก แค่เพียงให้เขาอยู่ในคุกไปเช่นนั้น ย่อมปลอดภัยแล้วเพคะ”
จ้าวเหว่ยแสร้งยิ้มบาง “ดูท่าทางเจ้าคงโกรธสามีผู้นี้มาก”
ซานซานลืมตัว ตอบทันควัน “มิได้โก
