เมื่อใคร่ครวญเสร็จลู่หลิ่งก็ตื่นนอนพอดี
แม่นางน้อยพลิกตัวจากนอนหงายเป็นนอนคว่ำจนทับลูกเสือแล้วผงกหัวงุนงงครู่หนึ่ง จึงยกมือขยี้ตาเรียกสติคืน จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนมองหามารดา เมื่อได้สบประสานสายตากับเป้าหมายก็กางแขนสองข้างคล้ายลูกนกวิ่งตึกๆ มาที่ซานซาน
“ท่านแม่ ข้าหิวแล้ว”
เด็กเล็กมีกิจวัตรแค่กินกับนอนแล้วเล่นซุกซน ยังไม่ลืมฝึกฝนร่างกายเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นวิชาออดอ้อน
นางกระโดดขึ้นมาบนตักของมารดา เอาแก้มกลมๆ ถูไถกับใบหน้าเนียนนุ่มของซานซาน แขนเล็กโอบรัดรอบคอ
“ท่านแม่เจ้าขา ธิดาของท่านทรมานแย่แล้ว ท้องนี้กำลังจะทะลุ เพราะไม่มีอาหารใส่ลงไป ใกล้ตายแล้วเจ้าค่ะ”
ซานซานมีหรือจะปฏิเสธ นางมีความคิดจะเข้าเมืองเป็นทุนเดิม จึงไม่เสียเวลาหาของในป่ามาให้ลูกกิน อาหารดีๆ ในโรงเตี๊ยมไยมิใช่เป้าหมายหลัก
“อาหู่[1] เจ้ารอข้ากับหลิ่งเอ๋อร์อยู่ในถ้ำ ห้ามไปซุกซนที่ใด”
หญิงสาวหันไปสั่งการลูกเสือดาวประหนึ่ง
