ซานซานพำนักอยู่ที่บ้านของเสี่ยเฟิงประหนึ่งเป็นบ้านของตนเอง
หลังจากพาลู่หลิ่งไปเที่ยวตลาดซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่และอาหารมากมายก็กลับเข้าบ้านหลังนี้แล้วเข้าครัวเพื่อทำอาหาร
เสี่ยเฟิงนั่งมองซานซานกับลู่หลิ่งเงียบๆ สีหน้าไม่เคยคลายทุกข์โศกเลยสักวัน ยิ่งได้เห็นสองแม่ลูกอยู่ด้วยกันก็ยิ่งคิดถึงบิดา
ตัวเขายามเป็นเด็กก็อยู่กับบิดาเช่นนี้ อยู่กันแบบสองคนพ่อลูกตลอดมา
หากเขาไม่เอาแต่เสียใจเรื่องผลการสอบขุนนาง บิดาก็คงไม่คิดหาทางแก้ไขโดยส่งเสริมเขาไปเป็นทหาร และยิ่งไม่ต้องแยกจากกันกระทั่งปล่อยบิดาให้ตายไปเช่นนั้น
“เจ้าไม่ควรยึดติดกับอดีตที่ผิดพลาด แค่จำไว้เป็นบทเรียน แล้วพากเพียรลุกขึ้นมา”
ซานซานเอ่ยกับเสี่ยเฟิงยามป้อนข้าวให้ลู่หลิ่ง ทว่าต่อมาเด็กน้อยก็อาศัยจังหวะยามมารดาเผลอคุยติดพัน ลอบเอื้อมมือเล็กๆ หยิบอาหารกินเอง เขี่ยผักให้เสี่ยเฟิงแล้วกินแต่เนื้อเป็ดย่าง เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยจนแก้มป่อง
เสี่
