ลู่หลิ่งวิ่งตึกๆ กลับมาหาซานซาน มือเล็กยกกระดาษที่มีหมึกวาดอักษรขึ้นสูง โอ้อวดเต็มที่
“หลิ่งเอ๋อร์เขียนเอง ได้พี่สาวสอน งามหรือไม่?”
ซานซานยังไม่ทันได้ชื่นชม เสียงสดใสของแม่นางน้อยอีกคนก็ดังขึ้น “น้องหลิ่งฉลาดมากๆ เลย ข้าสอนแค่ครั้งเดียว เขียนได้ตั้งหลายตัวเจ้าค่ะ”
หลิ่งเอ๋อร์หัวเราะร่าเริง “ข้าชอบเขียนที่สุด”
บุตรสาวจางเหรินตบไหล่ “ชอบเขียนแสดงว่าชอบเรียน”
“อื้ม...ข้าชอบเรียนที่สุด”
“ชอบเรียนก็ต้องได้เรียน”
“อื้ม...เรียนที่ใด?”
“ก็สำนักศึกษาอย่างไรเล่า”
“สำนักศึกษารึ?”
“ใช่!”
“คือที่ใด?”
“โอ...เจ้าไม่รู้ได้อย่างไร?”
“ข้าไม่รู้”
“เฮ้อ! ช่างเถอะๆ มานี่”
เด็กหญิงทั้งสองคุยกันเสร็จก็จับมือวิ่งตึงๆ จากไป
ซานซานได้แต่มองตาม ไม่ทันได้เอ่ยปากสักคำ
ทว่าโดยที่ไม่มีใครรู้ นางได้จดจำคำพูดเล็กๆ น้อยๆ นี้กลับไปคิดเสียมากมาย
หลังจากหาเงินร่วมกับเสี่ยเฟิงได้หอบใหญ่
ซานซานก็วาดแบบอาว
