“อืม เข้าใจอะไรง่ายๆ แบบนี้ก็ดีแล้ว เพราะเธอมันน่าหมั่นไส้ น่าแกล้ง และฉันแกล้งเธอแบบนี้ได้แค่คนเดียว” เชยคางให้เธอมองเขา แววตาตัดพ้อทำให้อารมณ์ขุ่นมัวในใจถูกผ่อนคลายลง จูบที่แนบลงมาครั้งนี้จึงยังคงปลอบประโลมและอ่อนโยนในที ก่อนที่จะค่อยๆ เรียกร้องเอาแต่ใจให้สมกับความรู้สึกอยากแกล้งจริงๆ
“จูบ” เหมือนเป็นสัญลักษณ์ของการแกล้งในวันที่บุญรักษาเติบโตขึ้น หากดอกไม้แรกแย้มที่ยิ่งได้สัมผัสปริญก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอยังเบ่งบานได้มากกว่านี้ รอให้เขาค้นหา...แค่จูบมันคงไม่เพียงพอ
“คุณโปรด พอ หยุดก่อน” บุญรักษาเอ่ยเสียงกระท่อนกระแท่นและจับมือที่ล้วงเข้ามาในเสื้อยืดและบีบหน้าอกเธอ เขาไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน นอกจากจูบที่ทวีความเร่าร้อนขึ้นทุกครั้ง
“หยุดเหรอ” เขาเงยหน้าจากซอกคอเพื่อถามคนที่นั่งบนตัก...อุ้มเธอมานั่งตักตั้งแต่เล่นเกมตาที่สอง...หลังจากนั้นก็ไม่ได้สนใจเกม สนใจแต่จะจูบเธอ ปริญดึงมือออกจากเสื้อเธอ เ
