จากที่คิดว่าเขาอาจจะแค่พูดไปอย่างนั้น แต่บุญรักษาก็คิดผิดเมื่อเรานอนด้วยกันทุกคืนจริงๆ นอกจากวันที่เขา เธอ หรือเราต้องกลับบ้าน มันยิ่งทำให้เกิดความรู้สึกพิเศษขึ้นในใจเด็กสาวแบบเธอ ที่ปริญไม่ใช่แค่ค้างคืนชั่วครั้งชั่วคราวแล้วจากไปอย่างที่เคยจินตนาการไว้
“อื้อ สายยังบุญษา” วันนี้เธอตื่นก่อนเขา เป็นเช้าวันเสาร์ที่ บุญรักษาได้หยุดแต่ปริญยังต้องทำงาน...และเขากำลังขี้เกียจตื่น
“ยังค่ะ เพิ่งจะตีห้าครึ่ง”
“เหรอ งั้นฉันนอนต่อ สักเจ็ดโมงครึ่งเธอค่อยปลุกฉันแล้วกัน”
“ค่ะ”
“เธอนั่นแหละทำให้ฉันไม่ได้หลับได้นอนเมื่อคืน” โยนความผิดให้เธอตลอด ทั้งๆ ที่เขาเองนั่นแหละทำตัวเอง
ปริญทำเสียงรำคาญในลำคอก่อนจะกอดเธอหลับต่อ อารมณ์เหมือนไม่อยากตื่นจริงๆ หากเจ้าตัวก็ไม่ได้หลับไปถึงเจ็ดโมงครึ่งอย่างที่บอกไว้ ราวๆ ครึ่งชั่วโมงเขาก็ตื่นอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ลุกไปไหนกัน
“ขี้เกียจไปทำงาน เกงานสักวันดีไหม เฮ้อ
