วันนี้เป็นวันแรกที่บุญรักษาต้องออกมาอยู่หอพักเนื่องจากต้องเตรียมตัวร่วมกิจกรรมรับน้องของทางมหาวิทยาลัยในสัปดาห์หน้า รุ้งรดาให้ปริญเป็นคนพาเธอเอาของมาไว้ที่ห้องพัก ตอนนี้เขาทำงานที่บริษัทแล้ว มีหยุดแค่วันอาทิตย์เหมือนกัน
“วันหยุดแท้ๆ แทนที่จะได้นอนอยู่บ้าน” เขาทำเป็นบ่นตอนที่น้าเชิดกับน้าใจและบุญรักษาช่วยกันเก็บของขึ้นรถเขา
“ไม่ว่างเหรอ งั้นแม่ให้เชิดไปส่งบุญษาก็ได้” รุ้งรดาก็ไม่ง้อลูกชายเหมือนทุกที ทำเอาคนทำฟอร์มเมื่อกี้วางสีหน้าไม่ถูก แล้วก็ทำเป็นมึนตีเนียนไม่โต้ตอบ พอทุกคนขนของขึ้นรถเสร็จก็ขึ้นไปสตาร์ตรถ
“สรุปคุณโปรดจะไปส่งบุญษาใช่ไหมครับ” น้าเชิดหันมาถามเจ้านาย
“ก็คงอย่างนั้นแหละจ้ะ” รุ้งรดาส่ายหน้าระอากับอาการของลูกชาย นิดๆ หน่อยก็อยากบ่นให้น้อง โตแล้วนิสัยก็ไม่ดีขึ้นเลยจริงๆ
บุญรักษาแอบตัวเกร็งนิดๆ ตอนขึ้นมานั่งบนรถกับเขา ถึงจะชินแล้วกับความปากร้ายของเขา แต่เวลาที่ปริญต้องเถียงก
