คนฟังตาโตด้วยความตกใจ ส่วนคนขี้แกล้งยิ้มอย่างสำราญใจก่อนจะกดจูบปากแรงๆ อย่างมันเขี้ยวหนึ่งที แล้วทำให้เธอคิดอะไรต่อไปไม่ถูกด้วยการช้อนตัวเธอแนบอกแล้วอุ้มเข้าไปในห้อง จนแผ่นหลังเธอสัมผัสความนุ่มของเตียง มีเขาทาบทับตามมาติดๆ แววตาคู่คมยังมีแววหยอกล้อแต่เป็นประกายให้ใจสั่น ที่เธอรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น
“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมบุญษาว่าครั้งต่อไปต้องโตได้แล้ว วันนี้วันเกิดเธอก็นับว่าโตแล้วได้ใช่ไหม”
บุญรักษาไม่เหลือสติไปคิดหาคำตอบให้เขาเลย หัวใจเธอเต้น ระส่ำไม่เป็นจังหวะ หวาดหวั่นหากก็ตื่นเต้น ปริญยิ้มจางๆ เขี่ยนิ้วกับแก้มเธอเล่น
“โตได้แล้วนะบุญษา เพราะฉันทำแบบคืนนั้นไม่ได้อีกแล้ว” เขาจูบเธอ...ทันทีที่เอ่ยประโยคนั้นจบ จูบที่หนักแน่นให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่ได้พูดเล่น เหตุการณ์คืนนั้นย้อนกลับเข้ามาในความรู้สึกนึกคิด ร่างกายซ่านไหวไปกับความรู้สึกที่ซ่อนลึกในจิตใจ และเธอรู้ว่ามันจะไม่จบเหมือนคืนนั้น
