'Keşke bıraksaydım seni öyle...'
Zihnimde yankılanan sözler beni her seferinde hazırlıksız yakalar gibi acı çektiriyordu.
O benim için bir yabancıydı ve sözlerine aldırış etmemem gerekiyordu belki ama aklıma her düştüğünde ben de keşke demekten kendimi alıkoyamıyordum.
Keşke beni kurtarmasaydın Aram da o sözleri yüzüme vurmasaydın...
Yatak odasından çıktığımda salonda ki Zilan anaya doğru ilerledim.
"Gel kızım.Nasıl oldu ayakların?"
Yanına doğru yürüyüp oturdum.
"İyi ana.İyileşti."
Ruhumdakilerin aksine.
"Akşam düğün var.İyisen eğer gidelim.Yakınların düğünü,gitmezsek ayıp olur."
Ona kafamı salladım ve yorgun bir şekilde konuştum.Sanki ne kadar dinlenirsem dinleneyim yorgunluğum hiç geçmeyecek gibiydi.
"Hazır olurum ana."
Gerçi yanımda bir kocam olmayacaktı ve herkes bana yine
