A Kiss of Marriage

Chapter 1

Bata palang ako ngayon pero ramdam ko na ang sobrang hirap ng sitwasyon ng pamilya naming. Sobrang hirap ng pamilya namin, kitang kita ko kung paano magma kaawa ang mga magulang ko para lang habaan ang pa lugit ng paniningil nila sa amin.

“Anak? Kumain kana ba?” naka ngiting tanong ni mama sa akin. Naka ngiti naman akong tumango sakanya.

“Opo,” naka ngiting sagot ko sakanya. Tini tigan ko si mama habang naka ngiti niya akong tini tignan, nandyan pa rin iyong ngiti na palagi niyang bini bigay sa aming dalawang magka patid, walang nag bago, pero kitang kita ko ang pag lungkot ng mata niya.

Kung may maga gawa lang ako para ma tulungan sila ni papa sa mga utang nila ay ginawa ko na. ang pang u utang na gina gawa nila ay para sa pang araw araw naming tatlo dahil hindi naman palaging may trabaho si tatay.

“Kung mag hanap po kaya ako ng tarabaho ma?” suhestyon ko sakanya. Gulat naman itong tumingin sa akin.

“Naku, hindi ka pa pwede anak, sobrang bata mo pa para mag trabaho,” na iiling na sambit ni mama sa akin.

“Baka po pwede nila akong tanggapin kahit taga linis lang ng pinggan mama,” pilit ko sakanya dahil ayoko na talagang naki kita sila nan ang u utang para lang may pangkain kami sa araw araw.

“Bakit hindi nalang I benta ‘yang si Caroline para maka bayad tayo ng utang?” tanong ni papa kay mama. Agad naman akong napa tingin sakanya at agarang bumalot ang takot sa buong pagka tao ko. Alam kong ayaw na sa akin ni papa simula pa noon dahil ang turing niya sa akin ay isang malas sa pamilya. Dahil simula raw nang ipanganak ako ni mama ay hindi na gumanda ang buhay nilang dalawa.

“Pa, huwag mo naman po akong ibenta,” agarang nag luha ang mga mata ko dahil sa sinabi niya.

“Huwag mo nga akong artehan diyan, Caroline! Nakaka irita kang makita, ikaw ang malas sa pamilyang to1” sambit niya sa akin. Agad naman akong umiling dahil sa sinabi niya.

“Ano ba! Tigilan mo nga ang anak ko! Kung wala kang ma hanap na trabaho, hwuag mo sa bata I bubunton ang galit mo!” sagot ni mama sakanya at niyakap ako ni mama.

“Ayaw mo pa kasing aminin na malas talaga ang batang ‘yan!” sigaw ni papa sakanya.

“Makapag salita ka parang hindi mo anak si Caroline! Tumigil ka ha, na sasaktan ang bata sa mga pinag sasabi mo!” siga w ni mama sakanya. Pilit kong pinigilan ang luha na tumulo galing sa mata ko. Nasa saktan ako sa tuwing sinasabi ni papa na ak ang malas sa buhay nila. Hindi ko naman ginusto na malasin sila pagka tapos kong ipanganak.

“Hindi mo ba na papansin? Simula nang dumating siya buhay natin hindi na ako naka hanap ng matnong trabaho?!” galit na sigaw n I papa kay mama.

“Sinisisi mo pa sa anak ko ‘yang mga nangyayari sa’yo! Eh ikaw nga ‘tong wala nang inatupag kung hindi mag inom sa araw araw ah? Umagang umaga alak agad imbes na pag ha hanap ng trabaho ang atupagin mo, alak ang inu una mo, tapos sa sabihin mo sa akin ngayon na si Caroline ang may kasalanan kung bakit ka mina malas sa trabaho!” sigaw pa balik ni mama sakanya. Habang ako naman ay tahimik na umiiyak habang yakap yakap si mama.

“Mag sama kayong dalawang mag ina!” sigaw niya sa amin at luma bas ng bahay. Lumuhod naman si mama sa harapan ko at ngumiti.

“Huwag mo nang pansinin ang tatay mo ha? Mainit lang ulo non kais naniningil na naman si aling nena sakanya,” naka ngiting sambit ni mama sa akin. Tumango naman ako sakanya at ngumiti.

“Mag lalaba ka po ba ngayon mama?” tanong ko sakanya. Tumango naman ito sa akin.

“Oo anak, mag laro kana sa labas,” naka ngiting sambit niya sa akin pero umiling ako.

“Tu tulong po ako sa pag lalaba mama,” naka ngiting sagot ko sakanya pero agad siyang umiling.

“Huwag na Caroline, masyado ka pang bata para sa mga gawaing ganito,” naka ngiting sambit ni mama sa akin. Ngumiti ako sakanya at lumabas na ng bahay, pinili kong mag punta sa may ilog kaso nakita ko si aling nena na parating ng bahay kaya pumasok ako ulit at sinabihan si mama.

“Mama, nandyan po si aling Nena,” sambit ko sakanya. Tumingin naman ito sa labas at agaran siyang lumabas ng bahay para puntahan sina aling Nena.

“Nena,” sambit ni mama sakanya. Mataray naman na tumingin si aling Nena kay mama.

“Nasaan ang bayad sa utang?” tanong ni aling Nena kay mama.

“Pwede bang kaunting pa lugit pa? hindi pa kasi ako nakakapag sweldo sa mga labahin ko,” sambit ni mama sakanya. Bumuntong hininga naman si aling Nena sa sinabi ni mama.

“Ang tagal na kitang sinabihan, puro ka nalang pa lugit palugit, bakit hind imo pag hanapan ng trabaho ‘yang asawa mo nang maka bawas bawas kayo sa mga utang niyo ha?” galit na sambit ni aling Nena kay mama.

Takot na takot naman akong naka tingin sakanila, hindi alam ang ga gawin. Pero sa huli ay sumuko rin si aling Nena dahil wala naman siyang maga gawa. Sa huli ay umalis na rin siya at bumalik na si mama sa loob.

“Mag laro kana sa labas Caroline,” naka ngiting sambit ni mama sa akin. Ngumiti ako sakanya at lumabas na ng bahay. Hindi naman ako masyadong lumayo dahil wala naman din akong ka laro, bago ako tuluyang maka labas ng bahay ay nakita ko si papa na pumasok sa loob.

Nag punta ako sa may court para tignan kung anong mga nilalaro ng mga ka edaran ko, walang gustong makipag laro sa akin dahil ini isip din nila na malas ako kaya ayaw nilang sumama o dumikit man lang sa akin.

Wala naman na akong pakielam sakaila dahil hindi ko naman kailangan ng maraming kaibigan, o kahit isa hindi ko na rin naman kailangan. Mga kalahating oras na siguro akong nanonood sa mga nag lalaro rito sa court nang maka rinig ako ng ka guluhan.

Dali dali akong sumama sa takbuhan ng mga tao dahil ang daang pinu puntahan nila ay papunta sa amin.

“May na susunog daw!”

“Tumawag kayo nang bumbero!”

“Huwag na!”

Kumunot ang noo ko at dali dali akong tumakbo pa punta sa bahay, at halos gumuho ang mundo ko nang makitang bahay namin ang na susunog.

“Mama! Papa!” sigaw ko at akma akong tatakbo papunta sa bahay naming na susunog pero may pumigil sa akin.

“Ano namang magagawa ng isang batang ka tulad mo sa isang bahay na natutupok na bahay?” tanong niya sa akin. Agad akong nang hina sa sinabi niya at napa upo nalang sa sa kalsada, napa tingin ako sa isang pamilya na naka tingin sa akin ngayon, ang pamilya ni aling nena.

“Do you want them to be in jail?” tanong sa akin ng babaeng pumigil sa akin.

“Bakit?” tanong ko sakanya.

“Kaya ko silang ipa kulong at pag bayarin sa mga kasalanan nila,” naka ngiting sambit niya sa akinh.

“Ano angb ka palit?” tanong ko sakanya. Agad naman itong ngumisi sa sinabi ko.

“You’re sharp, I like you. Be one of my kids on the orphanage I am handling, papakainin kita, papag aralin, bibihisan, bibigyan ng Magandang future,” sagot niya sa akin. Walang dalawang isip na pumayag ako sakanya at sumama.

“Bakit mo ako tinu tulungan?” tanong ko sakanya. Papunta na dapat kami sa kung saan man ang orphanage na sinasabi niya pero sinabi ko sakanya ay na gugutom ako kaya ngayon ay nasa isang karinderya kami sa labas ng barangay namin.

“Kasi gusto ko, hindi lang naman ikaw ang makikinabang, makiki nabang din ako sa tamang oras,” sagot niya sa akin at nag simula nang kumain.

“Sindikato ka ba?” walang prenong tanong ko sakanya. Agad naman itong na bulunan sa naging tanong lo sakanya.

“Halata ba?” naka ngising tanong niya sa akin.

“Hindi naman,” sagot ko sakanya. Tumango naman siya sa akin.

“Buti naman,” sagot niya kaya ako naman ang napa ngiwi sa sinabi niya.

“I am just kidding, I am not a syndicate.” Sagot niya sa akin. Tumango naman ako sakanya at napa buntong hininga.

“You have your own free will on my orphanage, nag hahanap ako ng mga batang ulila na o ina bandona ng mga magulang nila para sa orphanage ko, dahil gusto ko silang ma tulungan,” sambit nito sa akin. Tumango naman ako sa sinabi niya.

“Ang bait mo,” sagot ko sakanya habang nginu nguya ko ang pagkain ko.

“Talaga?” naka ngiting tanong niya sa akin. Tumango naman ako sa sinabi niya.

“Oo, hindi raw nag sisinungaling ang mga bata, sabi nila,” sagot ko sakanya. Natawa naman ito nang mahina dahil sa sinabi ko.

“Yes, ayan nga ang sabi nila,” sagot niya sa akin. Ngumisi naman ako sa sinabi niya.