มะลิลาผ่อนรัก

ลูกหนี้

------มะลิ------

 สวัสดีค่ะ เราชื่อมะลิลา ตอนนี้เราอายุ19 ปี เราเป็นเด็กบ้านนอกที่ฐานะทางบ้านยากจน  พ่อกับแม่ทำสวน ปลูกผักขายโดยที่สวนของเราจะมีดอกมะลิอยู่เยอะมาก เพราะว่าแม่ของเราชอบดอกมะลิ แม่บอกว่าเวลาที่ได้กลิ่นของมะลิจะทำให้หายเหนื่อย เราเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านแต่เพราะที่บ้านยากจนทำให้เรามีโอกาสได้เรียนจบแค่ ป. 6 และไม่มีเงินเรียนต่อ ท่านบอกเรียนพออ่านออกเขียนได้ก็พอ ชีวิตที่เหลือก็ทำสวนปลูกผักไป ช่วยพ่อกับแม่ก็พออยู่พอใช้แล้ว  แต่แท้จริงแล้วเรารู้มาว่าพ่อกับแม่ติดหนี้ก้อนหนึ่งซึ่งมันค่อนข้างมาก

เรามีเพื่อนอยู่หนึ่งคน เป็นผู้ชายที่หน้าตาดี นางชื่อแกงส้ม ... แต่ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว นางไปเรียนต่อที่กรุงเทพโน่น  นานๆจะกลับมาที่นี่  กลับมาทีไรชวนเราไปเก็บสายบัวมาแกงส้มทุกครั้งเพราะนางรู้ว่าเราชอบกินแก้งส้มสายบัวตั้งแต่เด็กๆ  นางเคยชวนเราไปทำงานที่กรุงเทพนะ  นางบอกว่ามีเพื่อนที่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เลยอยากให้เราได้ทำงานดีๆและถ้าไหวก็ค่อยเรียนต่อ เราอยากไปนะเพราะมันจะได้แบ่งเบาภาระพ่อกับแม่  ..แต่ติดที่พ่อกับแม่ไม่ให้ไป กลัวไปแล้วจะเสียคน

เรา: น้ำเย็นๆจ๊ะพ่อ.... ?// เรายื่นน้ำเย็นๆให้กับพ่อ  วันนี้อากาศร้อนพ่อทำงานเสื้อเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

พ่อ: อะ..ขอบใจ // เราเห็นพ่อกินน้ำเย็นแบบชื่นใจมาก อากาศร้อนๆ ทำงานเหนื่อย ได้กินน้ำแบบนี้ก็พอให้มีแรงทำงานต่อ // โอ้ย!!!!!!! ..ปวดหลัง...ปวดเอว

พ่อนั่งลงกับดินที่ขุดจะทำสวน  เอามือข้างหนึ่งกดลงที่เอวด้านหลัง  แสดงอาการปวดหลังที่พ่อเป็นบ่อยๆ พ่อก็อายุมากขึ้นทุกวัน ร่างกายก็เริ่มที่จะเจ็บป่วยออดๆ แอดๆ

เรา: เดี๋ยวกลับถึงบ้านหนูนวดให้นะจ๊ะพ่อ ?// เราพูดอย่างเอาใจ ความจริงก็นวดให้พ่อกับแม่แทบทุกวันอยู่แล้ว // แม่พักกินน้ำก่อนไหม

แม่หันมาหาเราที่ตะโกนเรียก ทันทีที่เราเห็นแม่เดินมาทางนี้พร้อมกับจอบที่ถางหญ้า เราก็วิ่งไปตักน้ำในกระติกที่กระท่อมเล็กๆ  มันเป็นกระท่อมถูกสร้างขึ้นด้วยฝีมือเรากับพ่อ  เราจะมีส่วนร่วมทุกงานในไร่นี้

เรา: มาแล้วจร้าาาาาาา น้ำเย็นๆชื่นใจ // เรายื่นน้ำให้แม่

แม่: วิ่งเป็นเด็กเลยมะลิ เดี๋ยวก็ล้ม // แม่รับน้ำพร้อมกับดุเรา มันก็ปกตินะ เราเพิ่งจะสิบเก้าก็ยังเด็กอยู่นะ // พ่อ! แม่ว่าวันนี้พอก่อนก็ได้ แดดเริ่มร้อนแล้ว  เดี๋ยวเย็นๆเราค่อยมาใหม่

พ่อ: ป่ะๆ พ่อก็เริ่มปวดหลัง

หลังจากนั้นก็เก็บของกลับบ้าน

แดดร้อนๆ แต่ลมแรงๆพัดเข้ามาหาตัว เราและพ่อกับแม่เดินกลับเข้ามาที่บ้าน เดินไม่นานก็มาถึงบ้านหลังน้อย มันไม่ได้หลังใหญ่ แต่มันก็เป็นบ้านที่เราอยู่มาแต่เกิด ไม่ได้สุขสบายเหมือนใครเขาแต่เรากับพ่อแม่ก็ไม่ได้ไปลักขโมยใครเขากิน

เรา: ม๊ะ!! พ่อ ....หนูนวดให้ ?// เราเข้าไปหาพ่อเมื่อพ่อถอดเสื้อแขนยาวที่สวมทับ เนื้อผ้าอุ่นร้อนด้วยไอแดด ทำงานกลางแดดที่ทำผิวเราหมองไปในทุกวัน แต่เราไม่ใช่คนห่วงสวยจึงไม่ได้สนใจนัก

พ่อ: เออๆ..... ตรงนั้นแหละ ได้ลูกสาวนวดให้แบบนี้ทุกวัน ค่อยมีแรงทำงานหน่อย ฮ่าๆๆ // เรายิ้ม เหมือนพ่อหลอกล่อให้เราอยากนวดให้ทุกวัน คนถูกชมอย่างเราจึงยิ้มกริ่มออกแรงนวดเอาเป็นเอาตาย

แม่: เห้ออออออออ!! ... คิดเรื่องปีที่แล้วมายังเสียดายไม่หายเลย // พูดเรื่องนี้อีกแล้ว

ปีที่แล้วผักในไร่ติดโรค ใบเหลืองและเน่าเก็บขายไม่ได้เลย  เงินที่แม่ลงทุนเสียเปล่าไม่ได้คืนมาสักบาท เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้พ่อแม่นั่งกลุ้มใจเป็นเดือนๆ กว่าจะมีแรงฮึดสู้อีกครั้ง ตอนนั้นแม่ไปยืมเงินคุณไม้ เจ้าของไร่กุหลาบที่ร่ำรวยขึ้นชื่อของจังหวัด  ใครต่อใครมักว่าเขาเป็นคนใจดีมีน้ำใจ แถมยังหล่อมากๆ แต่เราไม่เคยเห็นหรอก มีแต่แม่พูดให้ฟังว่าเขาหล่อและใจดีจริงๆ

พ่อ: เอาน่าแม่..  ปีนี้มันต้องดีกว่าปีที่แล้วแน่ // พ่อพูดปลอบใจแม่ เราเองก็เห็นใจ พยายามช่วยพ่อกับแม่ประหยัด เพื่อที่จะเอาเงินไปคืนเค้า นี่ก็จะครบกำหนดที่ต้องคืนเขา ยังหาเงินไม่ได้เลย

เรา: ใช่ๆแม่ ปีนี้มันต้องดีแน่ๆ  แถมมีหนูช่วยมันต้องดีแน่นอน ฮ่าๆๆ// โม้ไปอีก

ชีวิตครอบครัวของเราก็ดำเนินไปอย่างเรียบง่าย เป็นชีวิตที่มีความสุขนะ อาจเพราะเราไม่ได้อยู่เมืองที่จะได้เห็นสิ่งเปรียบเทียบ ก็อยู่กันสามคนพ่อแม่ลูกในไร่ ที่มันไม่วุ่นวายกับใครดี

++++++++

------ไม้------

สวัสดีครับ!!  ผมไม้ครับ ตอนนี้ผมอายุ 28 ปี ใครๆก็บอกว่าผมหล่อ ใจดี เป็นที่หมายปองของสาวๆในจังหวัด  ก็พอรู้ๆอยู่บ้าง  ผมเป็นเจ้าของไร่กุหลาบที่ส่งขายไปทั่วปะเทศ และยังเป็นเจ้าของไร่ที่ชาวบ้านในระแวกนั้นชอบเข้ามาหยิบยืมเงิน และผมก็มักจะให้ยืมด้วยความสงสาร

ผมทำไร่ต่อจากแม่ของผม  แม่ของผมท่านชอบดอกกุหลาบมากๆ  ทุกวันแม่จะอยู่แต่กับไร่กุหลาบที่ท่านรัก  ท่านเป็นผู้หญิงอ่อนโยน ยิ้มสวย พูดจาดี รักธรรมชาติ เป็นนางงามในใจของผมเลย ส่วนพ่อก็เป็นผู้ชายที่รักแม่มาก เมื่อแม่รักดอกกุหลาบก็ผลันตัวเองมาทำไร่กุหลาบกับแม่ ท่านทั้งสองทำทุกอย่างด้วยความรัก  

แต่ท่านจากผมไปแล้วด้วยอุบัติเหตุ ก่อนที่แม่จะจากไป...ท่านได้สั่งเสียกับผมไว้ว่าให้ดูแลไร่กุหลาบให้ด้วย เพราะกุหลาบต้นแรกที่แม่ปลูกคือกุหลาบที่พ่อชื้อให้ และกลายเป็นไร่มาจนถึงทุกวันนี้  ไร่กุหลาบแห่งนี้จึงเป็นเหมือนกับพ่อกับแม่ของผม ที่ท่านจะอยู่กับผมในทุกๆวัน

การที่ผมเสียทั้งพ่อและแม่ตั้งแต่เด็กๆ  ผมต้องสู้ชีวิตมาคนเดียวกับไร่ที่แม่ทิ้งไว้ให้อย่างลำบาก ผมกลายเป็นผู้ชายที่เป็นผู้นำ อำนาจต้องมาก่อนเสมอ ห้ามขัดใจ  ห้ามขัดคำสั่ง ห้ามทุกอย่างที่ผมไม่อยากให้ทำ  แต่ผมก็ใจดีกับลูกไร่ทุกคน

และตอนนี้ผมกำลังตกหลุมรักลูกสาวไร่ข้างๆ เธอชื่อสายไหม เธอสวยมากๆ เธอทำให้ผมตราตรึงใจ และหลงรักเธอตั้งแต่แรกเห็น เธอสวยเหมือนแม่ของผม รอยยิ้มของเธอยังคงอยู่ในมโนความคิด เพียงแค่ผมหลับตา...  ผมตกหลุมรักเธอจริงๆ

ผม: ป้าพิศครับ !!! // ผมร้องเรียกแม่บ้านคนเก่าแก่  เป็นแม่บ้านตั้งแต่แม่ของผมยังมีชีวิด เป็นคนที่เลี้ยงดูผมตั้งแต่เด็กๆ

ป้าพิศ: คะ

ผม: ช่วยเอาน้ำมาให้ ป้าเขาหน่อยครับ // ตอนนี้ผมกำลังมีแขก เรียกตรงๆก็คือลูกหนี้ เป็นป้าที่เคยหยิบยืมเงินผมไปตั้งแต่ปีที่แล้ว และถ้าให้ผมเดา..การมาครั้งนี้ไม่ได้มาเพื่อใช้หนี้ แต่มาเพื่อผลัดผ่อนเหมือนครั้งก่อนๆ

ป้าพิด: คะ... อ้าว!! แป้น ? // เรียกป้าที่นั่งตรงหน้าผม

ป้าแป้น: อ๊ะ!! พิศ ☺ // ยิ้ม

ผม: อะ..แอม!! // ผมกะแอมเสียงเพื่อให้ป้าพิศรู้ตัว ผมไม่ชอบให้ใครมาเสียมารยาทต่อหน้าผมแบบนี้  ป้าพิศรู้ตัวและเดินกลับไปที่ครัวทันที  // รู้จักกันหรอครับ ?

ป้าแป้น: ค่ะ พิศเป็นเพื่อนป้าตอนที่ยังไม่ได้มาทำงานกับคุณหญิงท่านค่ะ // ผมยิ้มเล็กน้อยเมื่อใครต่อใครเรียกแม่ผมว่าคุณหญิง ในตอนนั้นแม่ของผมดูมีฐานะมากที่สุดในจังหวัดนี้ ใครเขาก็พากันเรียกคุณหญิงทั้งที่แม่ทำงานในไร่

ผม: อ่อครับๆ ......แล้วเรื่องเงินที่นัดกันไว้ว่ายังไงครับ

ป้าแป้น: ป้ายังไม่มีเลยจ๊ะ  ป้าขอผลัดอีกเดือนได้ไหมจ๊ะ // ก้มหน้าตอบ ผมสงสาร.. แต่นี่มันเป็นการผลัดครั้งที่สาม กับจำนวนเงินที่ค่อนข้างมาก

ผม: ....ป้าแป้นครับ ผมผ่อนผันป้ามาหลายเดือนแล้ว ไม่ใช่ว่าผมใจดีแล้วป้าจะทำได้  ผมเข้าใจนะครับว่าเงินมันหายาก ผมถึงไห้ป้าผ่อนผันได้สองครั้ง 

ป้าแป้น: ป้าหาเงินไม่ทันจริงๆ อึกๆ..ฮึก// น้ำตาก็มา เห้ออออ!! จุดอ่อนของผมคือการเห็นน้ำตา แต่ผมจะใจอ่อนบ่อยกับทุกคนไม่ได้

ป้าพิษ : คุณไม้คะ ป้าขอแทรกนะค่ะ.... ขอให้แป้นมาทำงานบ้านใช้หนี้ได้ไหม ป้าอยากได้คนช่วยพอดี

ผม: ...... // ความจริงผมก็มองหาคนช่วยป้าพิศมาสักพัก แต่ยังหาไม่ได้  ดูเหมือนป้าพิศจะอยากช่วยเพื่อนมากจริงๆ

ป้าพิษ : นะคะ.. ป้าขอร้อง

ผม: .......เอางั้นหรอครับ ? // ไม่รู้ว่าป้าแป้นจะทำไหวมั้ย  ดูแล้วก็อายุใกล้เคียงกำป้าพิศ แต่คนที่กำลังร้องห่มร้องไห้ยิ้มออกมาอย่างดีใจ เหมือนความหวังของชีวิตได้ก่อเกิด // เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ....

ถึงผมจะบ้าอำนาจ ห้ามขัดใจ แต่ผมก็มีรู้ว่าอะไรควรฟัง อะไรไม่ควรฟัง อีกอย่างที่ผมตกลงเพราะผมสงสารป้าพิศ ป้าทำงานให้ที่บ้านผมคนเดียวตั้งแต่รุ่นพ่อกับแม่ จนตอนนี้ป้าแกแก่มากแล้ว คงเหนื่อยมากๆ