Kasabanın üzerinde sabaha yakın bir pus vardı. Her şey, Ziya’nın tutuklanmasının ardından birkaç gün sessizliğe gömülmüştü ama bu sessizlik, huzurdan değil, yaklaşan bir fırtınanın habercisiydi.
Lara, kuzey rüzgarını yüzünde hissederek, limana bakan o eski tahta iskeleye oturmuştu. Yanında sessizce bekleyen Kuzey, onu izliyordu. Gün doğarken Lara’nın gözleri uzaklara dalmıştı. Ama zihni, çok daha yakın bir tehdidi sezmiş gibiydi.
"Her şey bitti mi sanıyorsun?" diye sordu Lara, sesi neredeyse fısıltıydı.
Kuzey başını iki yana salladı. "Ziya içerde, evet. Ama o tek başına değildi. O adamın bağlantıları vardı. Hem burayla, hem şehirle. Belki de bizim bile bilmediğimiz insanlar..."
Lara'nın yüzü kararmıştı. "Bizi izliyorlar Kuzey. Gece odamın camında bir gölge gördüm. Çizik vardı camda...
